ผิงถิงเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเห็นว่า ผู้คนวิ่งหนีตายกันอลหม่าน ผิงถิงหันไปมองไท่ฟู่ ทรงมีธนูปักอยู่ที่พระพาหาของพระองค์ ผิงถิงตกใจอย่างมาก จึงเอ่ยถามและยังมองที่แผล
“ไท่ฟู่”
“ธนูมียาพิษ” ทรงตรัสเช่นนั้น แล้วทรุดลงกับพื้น ผิงถิงโอบประคองเขาไว้ และจับพระหัตถ์เขาด้วยความตื่นตระหนก ทหารนับร้อยใต้อาณัติของไท่ฟู่ ต่างไล่จับคนที่ยิงธนูลอบทำร้ายพระองค์ ไท่ฟู่ ทรงหลับพระเนตรเพราะพิษธนู
“ไท่ฟู่ ไท่ฟู่ ท่านตื่นสิ” ผิงถิงกล่าวเรียกให้เขาคืนสติ แต่เขาไม่โต้ตอบ
“นายท่าน”
จื่อลั่วร้องเรียกด้วยความตื่นตระหนก อีกทั้งเยี่ยลี่ที่วิ่งมาอีกทาง เดินเข้ามาหาทั้งสอง จื่อลั่วจึงเอ่ยบอกกับผิงถิง
“คุณหนูกลับจวนไปก่อน ข้าจะให้ทหารของนายท่านไปส่ง” จื่อลั่วเอ่ยขึ้นมองหน้าผิงถิง ด้วยความร้อนรน
“ข้าทิ้งเขาไม่ได้หรอก เขาเป็นคนเอาตัวบังข้า ใต้เท้าจื่อจะให้ข้านิ่งดูดายกลับบ้านกระนั้นหรือ เยี่ยลี่บอกฟู่จวินตามตรงด้วยว่าเห
