"ฉันรักเธอนะลินิน" นิ้วโป้งยกปาดคราบน้ำหวานบนเรียวปากนุ่ม แม้จะเสียดายยังไงก็ไม่ควรบังคับเธอในตอนนี้ เขาเข้าใจดีว่าลินินอาจยังไม่มั่นใจในตัวเขาก็ได้
"ฉันอยากเข้าบ้านแล้ว" เสียงหวานบอกแผ่วเบา เลือกมองออกนอกหน้าต่างรถสื่อความหมาย
"งั้นฉันเดินไปส่งนะ" ร่างสูงเป็นฝ่ายเดินลงจากรถมาก่อน แล้วผายมือให้คนท้องจับประคองทรงตัว
"ฉันไปแล้วนะ ส่วนคุณก็นอนได้แล้วอย่ามาทรมานเพราะฉันเลย"
"ครับ แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว" มือหนาวางลูบบนศรีษะเล็ก ต่อให้คืนนี้เขาไม่ต้องนอนก็อดทนไหว เพราะได้พลังใจจากคนรักมาเต็มๆ
"เวอร์!"
"หึ..." ลำคอหนาหลุดหัวเราะทันที เขาเห็นสายตาของลินินสั่นไหวผิดกับคำพูดที่หวังปกปิดความรู้สึกตัวเอง จนร่างอรชรเดินเข้าในบ้านเขาถึงจะเดินย้อนกลับมาที่รถยนต์
"ทานข้าวอีกไหมครับนาย?" สปายรีบเอ่ยถาม เพราะดูกล่องอาหารที่ลินินนำมาให้ มีของเจ้านายรวมอยู่ด้วย
"....." ร่างสูงกระแทกลมหายใจตอบกลับ
