ซิ่วอิงมองป้ายหยกอาญาสิทธิ์ในมือ เป็นหยกขาวเนื้อดีสลักลวดลายอ่อนช้อย เหนือกว่าความงามของป้ายหยกคือมันสามารถบันดาลหนึ่งคำขอให้เป็นจริง
องค์จักรพรรดิช่างใจกว้าง มอบป้ายหยกดั่งใจนึกให้กับผู้ชนะรางวัลจิตรกรเอก ซิ่วอิงไม่คาดคิดว่าตนจะมีวาสนาสูงส่งถึงกับได้รับพระราชทานป้ายหยก
หากเทียบกับเงินรางวัลพันตำลึง ป้ายหยกนี้นับว่าสูงค่ามหาศาล
ซิ่วอิงยืนมององค์ชาย เขามองมาที่นางไม่วางตา ซิ่วอิงมองคังซ่งซี ยิ่งเห็นสายตาของเขา นางยิ่งแน่ใจว่าตนเองรู้สึกอย่างไร
“ยินดีกับศิษย์เอกของข้า” รอยยิ้มกดลึกที่มุมปาก แววตาแสดงความห่วงใยศิษย์รัก
“หากไม่ได้ท่านอาจารย์สั่งสอนถ่ายทอดวิชาให้ หม่อมฉันคงไม่อาจขึ้นมายืนในจุดสูงสุดได้เพคะ”
“เจ้าได้รับป้ายหยกอาญาสิทธิ์ เจ้าสามารถทูลขอสิ่งใดก็ได้กับเสด็จพ่อของข้า”
“หม่อมฉันคิดเอาไว้แล้วเพคะ” ซิ่วอิงยอบกายคารวะอย่างเต็มพิธีการ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางวางตนอย่างเหมา
