ตีห้าสี่สิบนาที
รถ SUV ของอาจารย์มนีญาจอดที่หน้าคอนโดมิเนียมของผู้เป็นลูกสาว กดโทรหาอีกครั้งปลายสายก็ยังไม่รับ หล่อนกำมือแน่นเพราะความโกรธ
“ เดี๋ยวเจอกันต้องลงไม้ลงมือกันบ้างนะอีนังจูน บังอาจกับฉันเกินไปแล้ว ! ”
นั่งรออยู่ตรงนั้นเป็นนานสองนานจนกระทั่งแปดโมงครึ่งก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของผู้เป็นลูกสาวเดินลงมา ทั้งที่ปกติแล้วมิถุนาจะออกจากคอนโดมิเนียมไม่เกินเจ็ดโมงครึ่งของทุกวัน
ด้วยอารมณ์โมโหหงุดหงิดเต็มที มนีญาจึงเดินลงไปจากรถเข้าไปหานิติบุคคลทันที แล้วแจ้งว่าตัวเองเป็นแม่ของมิถุนา ติดต่อไม่ได้เลยจะมาขอเข้าห้อง
คุณนิติวิทย์ นิติบุคคลร่างท้วมมองลอดแว่นมาอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ
“ ติดต่อไม่ได้เลยเหรอครับ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ สองวันแล้วเนี่ย ”
“ ถ้างั้นเดี๋ยวผมลองติดต่อให้ก่อนดีกว่าครับ” ว่าพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหามิถุนาทันที
“ ติดแล้วครับ ”
“ ติดน่ะมันติด แต่มันไม่รับน่ะสิ ” อาจารย์
