แต่ไหนแต่ไรใหญ่ไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้าน แม้แต่เพื่อนก็ไม่เคย จู่ ๆ พาหัวหน้างานคนนี้มา แถมเวลาพูดคุยกันยังเรียกชื่ออย่างสนิทสนม สายตาที่มองกันมันทอดแววอ่อนโยนเกินกว่าคำว่าเพื่อนร่วมงานหรือหัวหน้าลูกน้อง
ป้าเจนนี่แอบยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว สงสัยว่าหลานชายจะหาหลานสะใภ้มาฝากเสียแล้ว
“ เป็นไงบ้างจ๊ะหนูจูน อร่อยไหม ป้าทำตามรสที่ใหญ่ชอบ ไม่รู้ว่าถูกปากหนูหรือเปล่า ”
“ อร่อยมากค่ะป้า ” มิถุนาตอบพลางตักโน่นตักนี่กินไม่หยุด ทั้งที่ปกติเป็นคนกินน้อย
“ ถ้าอร่อยต้องกินเยอะ ๆ เลยนะ ”
เพราะไม่ใช่แค่รสชาติของอาหารที่อร่อยแต่รวมถึงบรรยากาศบนโต๊ะอาหารด้วย มันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เป็นสิ่งที่เธอจำไม่ได้ว่าเกิดขึ้นที่บ้านของตัวเองครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือมันอาจจะไม่เคยเกิดขึ้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ ตาใหญ่ทำงานเป็นยังไงบ้างคะหนูจูน ดื้อหรือเปล่า ” ป้าเจนนี่ถามขึ้น มิถุนายิ้ม เคี้ยวทอดมันหัวปลี
