เช้าวันจันทร์
เป็นวันแรกที่มิถุนาเข้าออฟฟิศเพราะสัปดาห์ที่แล้วมีภารกิจพบลูกค้าต่อด้วยการลางานไปดูแลแม่ที่ป่วย
เธอเดินเข้าห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้า ไม่ใช่แค่เพราะการเดินทางหรืองานหนัก ถ้าแค่นั้นคนอึดทนอย่างเธอทนได้อยู่แล้วแต่เพราะเรื่องในหัวอันสับสนวุ่นวาย ที่แย่ที่สุดคือเรื่องที่กำลังจะเป็นว่าที่เจ้าสาวของพี่บดินทร์ในอีกไม่ถึงสี่เดือนข้างหน้า
เมื่อเวลานี้มาถึงเธอกลับรู้สึกว่ายังไม่พร้อม แต่จะแก้ไขอะไรได้ล่ะ
เธอแวะคุยกับเพื่อนร่วมงานที่ไถ่ถามเรื่องอาการป่วยของแม่เล็กน้อยแล้วรีบเดินเข้าห้องทำงาน ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ยิ่งคนเยอะยิ่งทำให้เธอปวดหัว
ขณะที่กำลังนั่งคลึงขมับพร้อมกับเปิดแล็ปท็อปอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเคาะ เธอกล่าวอนุญาตก่อนมันจะเปิดเข้ามา เธอเงยหน้ามองผู้มาเยือนร่างใหญ่พร้อมกับถาดรองแก้วกาแฟในมือ
“ อเมริกาโนน้ำส้มครับ ” เสียงทุ้มบอกพร้อมรอยยิ้ม เพียงเท่
