มิวนิ่งไปวินทร์จึงค่อย ๆ จับตัวเธอหันมากอดมิวถึงได้รู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่ร้อนผ่าวและสีหน้าที่แดงก่ำจัด ภาวินทร์มีไข้อ่อน ๆ แต่เขาไม่บอกเธอแล้วยังตื่นแต่เช้ามืดมาสองวันเพื่อพาเธอและน้าสายไปตลาด
“พี่วินทร์มีไข้นี่คะทำไมไม่บอก”
“มีมิวอยู่ใกล้ ๆ พี่ก็หายแล้วแต่ตอนนี้อย่าพึ่งไปไหนเลยนะ อยู่กับพี่ก่อน”
“ต้องรีบหาอะไรกินแล้วรีบกินยา…”
“อย่าไป... อย่าพึ่งไปนะมิว”
“ไม่ได้ไปค่ะ แต่มิวจะไปหายามาให้พี่วินทร์กินก่อนนอนอยู่เฉย ๆ นะคะเดี๋ยวมิวมา”
“จริง ๆ นะ ไม่หนีกลับบ้านก่อนจริงนะ”
เขาคว้ามือเธอเอาไม้พร้อมกับซบหน้าลงไปที่ไหล่ของเธอด้วยความอดแรงเพราะพิษไข้ มิวไม่ทันสังเกตเขาก่อนหน้านี้ อากาศเมืองเหนือแม้ว่าจะยังไม่หนาว แต่เขาที่มาจากกรุงเทพและต้องมาเจอสภาพอากาศแบบนี้คงจะปรับตัวไม่ทัน อีกทั้งภาวินทร์ก่อนหน้านี้ก็แทบไม่กินไม่นอนทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลงไปมาก
“อยู่นี่นะคะเดี๋ยวมิวมา พี่วินทร์ไปน
