หลังจากนั้นมิวก็เริ่มใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์และค่อย ๆ เช็ดแผลให้กับนิธิศ เขาพึ่งทันได้สังเกตว่าเบื้องหลังแว่นตาหนา ๆ นี้ผิวของเธอขาวเนียนละเอียด
สายตาคมกริบที่แทบจะบาดใจคนนั่นทำเอาเขาตกตะลึงไม่น้อย เธอแทบจะไม่เหมือนเด็กสาวที่พวกเขามักจะล้อเลียนก่อนหน้านี้มาเลย อีกทั้งมือเบาจนเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
“เจ็บไหมคะ ตอนนี้เช็ดเลือดออกแล้วเดี๋ยวจะล้างแผล อาจจะแสบ ๆ นิดหน่อย ถ้าทนไม่ไหวรีบบอกนะคะ”
“ครับ”
เธอลงมือนิ่ง ๆ และสายตาที่มุ่งมั่นนั้นทำให้นิธิศลืมความเจ็บปวด ต้องยอมรับว่ามิวในคราบพยาบาลแม้ว่าจะเป็นแค่พยาบาลฝึกหัด แต่เธอมีความนิ่งและสงบจนน่าชื่นชม ไม่นานเสียงเธอฉีกบางอย่างก็ทำเอาเขาสะดุ้ง
“หนะ ไหนบอกว่าไม่ฉีดยายังไงล่ะน้องมิว! แล้วนั่นอะไร”
“ผ้าก๊อซปิดแผลค่ะ ต้องใช้หลังจากที่ทายาเสร็จรุ่นพี่ตกใจอะไรคะ”
“ออ ผ้าก๊อซหรอกเหรอไม่ใช่เข็มฉีดยา ค่อยยังชั่ว ๆ”
เธอไม่ถามว่าทำไมเขาถึงกลัวเข็ม
