“ก็ใช่น่ะสิคะ พี่วินทร์คิดว่ามาที่นี่จะมาทำอะไรล่ะคะ”
“พี่ก็แค่!!…ช่างเถอะ ว่าแต่จากนี้มิวต้องมาที่นี่ทุกวันเลยเหรอ”
“ค่ะ หยุดเสาร์อาทิตย์”
“ค่อยยังชั่ว”
มิวหันไปค้อนและเก็บของที่พึ่งทำแผลให้นิธิศก่อนที่ภาวินทร์จะเดินเข้ามาชิดตัวเธอ มิวพยายามหันหนีแต่เขากลับดึงเธอเข้ามา
“ถ้างั้นสองทุ่มพี่มารับนะ”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอคะวันนี้พึ่งจะเริ่มงานวันแรก”
“ไม่ได้วันนี้พี่จะคุยเรื่องการพิมพ์รายงานโปรเจคแล้ว สองทุ่มพี่จะขับรถมารับห้ามปฏิเสธอีกไม่งั้นเรื่องของเราพี่บอกพวกไอ้กรไอ้ธิศแน่ มันจะได้ไม่ทำสายตาเหมือนลูกหมากับมิวอีก”
“อะไรนะคะ สายตาลูกหมาคืออะไร”
“ช่างเถอะ สองทุ่มรออยู่ที่นี่อย่าหนีกลับก่อนล่ะ”
“แต่วันนี้มิวมีนัดแล้ว”
“กับใคร! ไปที่ไหนแล้วเลิกกี่โมง”
“คือว่าเพื่อน ๆ จะไปทานข้าวกันที่หน้ามหาลัย”
“ไปกี่คน มีผู้ชายหรือเปล่า”
มิวมองหน้าคนที่ถาม ภาวินทร์สีหน้าจริงจังกว่าตอนเข้ามาเจอเธอทำแ
