“อ๊ะ!!…พี่วินทร์ อย่าบีบแบบนั้น อ๊าา”
มิวหมดแรงในอ้อมแขนเขานั่นเองเมื่อภาวินทร์ดึงออกมาและพ่นน้ำขุ่นใสไปที่หลังของเธอก่อนจะรีบล้างให้และอุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำและหอมแก้มเธอไม่หยุด
“พอได้แล้วค่ะ”
“เมียตัวหอมจัง”
“ยังไม่หยุดพูดแบบนี้อีก”
“มิวไม่เชื่อพี่เหรอ ไม่เชื่อจริง ๆ เหรอว่าพี่…”
มิวใช้มือปิดปากเขาเอาไว้ไม่ให้เขาพูดออกมา
“แม่มิวเคยสอนเอาไว้ว่าคำพูดผู้ชายเชื่อไม่ได้อยู่สามเวลา”
“เวลาไหนบ้าง”
“เวลาเมา”
“แต่พี่ว่าคนเมามักจะเผลอพูดเรื่องจริงนะ”
“พูดเพราะขาดสติไม่ถือว่าจริงใจค่ะ”
“แล้วสองล่ะ”
“พูดตอนทำอะไรบางอย่างผิดมา”
“แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดมานี่ ก็แค่หวงนิดหน่อยเลยไปรอรับเท่านั้น”
“แต่เกือบจะบุกเข้าไปข้างในร้าน”
“นั่น...”
“สาม!!”
“จะบอกว่าตอนอยู่บนเตียงหรือตอนจะเสร็จใช่ไหม”
“รู้ได้ยังไงคะ”
“คำคลาสสิคแต่มิวไม่คิดให้แตกต่างบ้างล่ะ ตั้งแต่มิวเข้ามาในชีวิตพี่ มิวเคยเห็นพี่ไป
