@ 1 เดือนต่อมา
ห้องพักฟื้นภายในโรงพยาบาลบรรยากาศสว่างสะอาด อบอวลไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้ออ่อนๆ แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านม่านบางๆ เข้ามา สาดลงบนเตียงคนไข้ที่ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายกำลังนั่งพิงพนักด้วยสีหน้าสดใสกว่าครั้งแรกที่เข้ามานอนรักษา เขาสวมชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อน มีสายน้ำเกลือร้อยผ่านหลังมือ เสียงพูดคุยของทั้งสามคนในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศผ่อนคลาย แม้จะยังมีร่องรอยของความเจ็บป่วย แต่รอยยิ้มก็กลับมาแล้ว
"กินแอปเปิลไหมคะ..
เสียงหวานของคนเป็นน้องเอ่ยเบาๆ พลางหยิบจานผลไม้ขึ้นมาในมือ ดวงตาเธอเปล่งประกายอ่อนโยน มองคนบนเตียงด้วยความห่วงใย
"ครับ.... : สิงหายิ้มกว้างเมื่อคนเป็นน้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
ดวงตาเขาเป็นประกาย มืออีกข้างที่ว่างจับผ้าห่มไว้หลวมๆ ท่าทางเหมือนเด็กชายที่ได้ของเล่นชิ้นโปรด รอยยิ้มของเขาดูอิ่มเอิบและเต็มไปด้วยความสุขเล็กๆ
"อยากกินอะไรอีกไหม..
น้ำเสียงเธออ่อนโยน เอียงคอมองเขาอย่างตั
