Don't Love รุ่นพี่วิศวะ

"ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่ความรักก็ไม่ได้สวยงามเสมอไป" ขึ้นชื่อว่าความรักมีทั้งสุข ทุกข์ ผิดหวัง เสียใจ และเจ็บปวด หน้าที่ของเราคือยอมรับในทุกแง่มุมของความรัก และต้องเข้าใจว่า จริงๆแล้วความรักไม่ได้มีแค่ความสวยงามเท่านั้น แต่ความรักยังมาพร้อมกับความทุกข์ที่เราต้องทำความเข้าใจและผ่านบทเรียนต่างๆเหล่านี้ เพื่อที่ว่ารักครั้งนี้หรือครั้งไหนๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเพราะเราเองที่ไม่เข้าใจธรรมชาติของความรักที่แท้จริง ไม่ว่ารักครั้งไหนๆเราเองมักจะคาดหวังว่ารักนั้นจะสวยงามอย่างที่ใจคิด ฉันเองก็เป็นหนึ่งในคนที่คาดหวังกับความรัก แต่เหมือนโลกแห่งความผิดหวัง ล้มเหลว ประดังอยู่ตรงหน้า ความผิดหวัง ความเคยชิน ที่รั้งความทรงจำไม่ให้ลบเลือน ฉัน "พลอยใส" ปัจจุบันอายุ 19 ปี ตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ เอกวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ที่เกริ่นมาทั้งหมดคือเรื่องราวความรักของฉันเอง ฉันมีแฟนที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย เขาเป็นรุ่นพี่ของฉัน ถ้านับเวลาก็คงเกือบเข้าปีที่สามแล้ว ความรักของฉันกับเขาเรียกได้ว่าฉันเองเป็นฝ่ายประคับประคองมันมาตลอด เป็นฉันเองที่พยายามที่จะรักษามันไว้ทั้งที่อีกคนไม่แม้แต่จะเห็นค่าของมันเลย @มหาวิทยาลัย "พี่สิงคะ วันนี้เลิกกี่โมง พลอยว่าจะชวนไป.... "โทษทีนะพลอยวันนี้พี่ไม่ว่าง พี่นัดกับเพื่อนเอาไว้..จะไปทำรายงานที่หอสมุด "แต่ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบสามปีที่เราคบกันนะคะ..พลอยอยากมีเวลาอยู่กับพี่บ้าง... "อย่างอแงได้ไหม...เอาไว้วันหลังพี่จะชดเชยให้..วันนี้พี่ไม่ว่าง....ไว้เจอกันนะ..พี่รีบ... แฟนของฉันชื่อ "สิงหา" เรียนวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 3 วิศวะโยธา เขาเป็นคนแบบไหนนะเหรอ...ง่ายๆ สบายๆ เข้ากับทุกคนได้ง่าย หรือที่เรียกกันว่าเฟรนลี่นั่นแหละ กับเพื่อนเขาเต็มที่เสมอ แต่กับฉันดูเหมือนทุกอย่างจะตรงกันข้าม เขามักจะละเลยฉันเสมอ ไม่ว่าจะวันสำคัญไหนๆ เขาก็ไม่เคยที่จะทำอะไรพิเศษๆเหมือนคนรักคู่อื่น แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าเขาเรียนมหาวิทยาลัยฯ ทั้งงาน ทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม คงจะหนักน่าดู เขาถึงไม่มีเวลาให้ฉันเลย แต่พอฉันได้เข้ามาใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา ก็ไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างฉันกับเขามันจะเหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร สำหรับตัวฉันเองก็ไม่ได้ยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้กับแฟนแบบเขา..ถามว่าน้อยใจไหม...น้อยใจมากนะ..กับการที่รักคนๆหนึ่ง..แล้วเขาไม่เคยแสดงออกว่ารักเราหรือเห็นเราสำคัญกับชีวิต...อยู่กับฉันนับครั้งได้มั้ง..ธุระของเขามากเหลือเกิน..เดี๋ยวก็ไปกับเพื่อน กับพี่ กับน้อง...ทุกครั้งที่เขาละเลยฉัน ฉันพยายามหาอะไรทำ เพราะไม่อยากให้ตัวเองคิดมาก แต่ดูเหมือนว่าความอดทนของฉันมันคงยังไม่มากพอ @ห้องชมรม.... "พี่สิงหาของมึงไปไหนวะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย : น้ำชา เพื่อสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมมันรู้ทุกเรื่องของฉัน รู้ลึกรู้ดียิ่งกว่าตัวฉันซะอีก "ช่วงนี้พี่เขายุ่งๆเรื่องทำรายงานส่งอาจารย์ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ : ฉันตอบมันตามที่ฉันเข้าใจ "มึงแน่ใจเหรอพลอย....ว่าพี่เขายุ่งกับการทำรายงานจริงๆ : ใบม่อน เพื่อนสนิทอีกคนของฉัน "ทำไมมึงถามมันแบบนั้นว่ะใบม่อน.. : น้ำชาถามใบม่อน...ฉันเองก็มองหน้ามันอย่างต้องการฟังสิ่งที่มันกำลังจะพูด... "ถ้ากูพูดแล้วมึงจะเชื่อกูไหม...หึ..เดี๋ยวก็หาว่ากูอคติกับแฟนมึงอีก มีงตามมาดูด้วยตาของมึงเองจะดีกว่า.. : ใบม่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับดึงแขนฉันให้ลุกตาม...มันลากฉันเดินมาจนถึงมุมลับของคณะบริหารธุรกิจ ที่ด้านหลังมีม้าหินอ่อนอยู่สองสามตัวไว้ให้นักศึกษานั่งพักผ่อนในเวลาว่าง แต่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่หรอก เพราะตอนนี้นักศึกษาส่วนใหญ่เริ่มเลิกเรียนทยอยกลับบ้านกันแล้ว ทันทีที่มาถึงฉันถึงกับสตั้นจนตัวชา ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคนที่บอกนัดทำรายงานกับเพื่อนกำลังนั่งยิ้มนั่งหัวเราะอยู่กับนักศึกษาหญิงพร้อมกับเอามือโอบไหล่ของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ "นี่เหรอที่บอกนัดทำรายงานกับเพื่อน กูเห็นพวกพี่ปืน พี่ธัน พี่มีน นั่งคุยกันอยู่หอสมุดโน่น.. : ใบม่อน "มึงใจเย็นนะพลอย พี่เขาอาจจะรู้จักกันก็ได้ : น้ำชาเอามือขึ้นตบไหล่ฉันเบาๆ "ก็คงจะรู้จักแหละ รู้จักดีด้วยมั้ง นั่งโอบกันขนาดนั้น : ใบม่อนมันพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกแนวประชดประชัน.. ฉันเองได้แต่เงียบพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากให้มันไหลออกมา..ถึงจะเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างเกี่ยวกับพฤติกรรมของพี่สิง แต่ฉันก็ไม่เคยเชื่อ..เดิมทีที่ทะเลาะกันเพราะนิสัยเฟรนลี่ของเขา แต่ฉันก็ไม่เคยคิด..คำว่าเพื่อน ว่าพี่น้องของเขาจะมาทำอะไรกันในลักษณะแบบนี้ จนมาวันนี้ที่ได้มาเจอเข้ากับตัว อยากจะถามเขาให้มันชัดเจนแต่คนอย่างฉันจะกล้าเดินเข้าไปถามเขาต่อหน้าตอนนี้เลยนะเหรอ...ฉันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ฉันหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะโทรออกหาคนปลายสายที่นั่งหัวเราะหยอกเย้าอยู่กับผู้หญิงอีกคนตรงหน้า "📱ครับ.. "📞พี่สิงอยู่ไหนคะ... : ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ พูดออกไปให้ปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ "📱อยู่หอสมุดน่ะ...พอดีพี่มาทำรายงาน..พลอยมีอะไร.. "📱เหรอคะ..ยุ่งอยู่หรือเปล่า "📱ตอนนี้เหรอ..อืม..ยุ่งมาก..พลอยมีอะไร..ทำไมเสียงดูเหนื่อยๆ.. "📱เปล่าค่ะ..พลอยแค่อยากถามว่าพี่ยังจำวันสำคัญของเราได้อยู่หรือเปล่า.. "📱จำได้สิครับ..ไว้พี่จะชดเชยให้นะ..แต่ตอนนี้พี่กำลังยุ่ง แค่นี้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวถึงคอนโดแล้วพี่จะโทรหา... "📱ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าพี่ยุ่งมาก ไม่ต้องนึกถึงพลอยก็ได้...พลอยเองก็เหนื่อยมามากแล้วเหมือนกัน... "📱ไม่สบายหรือเปล่า ไปหาหมอหรือยัง "📱ถ้าไม่สบายพี่สิงจะพาพลอยไปหาหมอไหมคะ "📱เอ่อ...ตอนนี้คงไม่ได้ พลอยให้น้ำชาหรือใบม่อนไปเป็นเพื่อนก่อนได้ไหม... "📱ไม่เป็นไรค่ะ เพราะอาการของพลอยตอนนี้หมอที่ไหนก็ช่วยรักษาไม่ได้ แค่นี้นะคะ พลอยไม่รบกวนแล้ว "📱ครับ...รักพลอยนะ.. ทันทีที่วางสายฉันร้องไห้โหออกมาทันที...แรงจะยืนตอนนี้แทบจะไม่มี..ซึ้งเหลือเกินกับคำโกหกหลอกลวง..ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ โดยมีเพื่อนทั้งสองคอยกอดปลอบใจฉันอยู่...