พิษรักแรงหึง NC
1324 คำ
นิสาเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร ไม่กี่นาทีร่างสูงก็เดินตามมาติดๆ ขุนเขาจ้องมองทั้งคู่สลับไปมา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งอาหารที่สั่งไว้ถูกนำมาเสิร์ฟ แล้วคนทั้งสามก็นังรับประทานอาหารเงียบๆ ด้วยที่ว่าใบหน้าของหญิงสาวดูไม่ค่อยดีขุนเขาจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ ยิ่งอยู่ต่อหน้าพี่ชายตัวดีอย่างขุนศึกเขายิ่งไม่อยากแสดงท่าทีว่าห่วงใยเธอออกไปเท่าไหร่
"เอาเป็นว่าอาหารมื้อนี้พี่เลี้ยงแล้วกัน" ก่อนที่เขาจะเรียกพนักงานมาเช็คบิล แล้วลุกออกไปโดยไม่พูดอะไร
เช้าวันต่อมา...
ขุนศึกไปที่บริษัทของเกริกชัยแต่เช้าเพราะว่าเขานอนคิดทั้งคืนว่าจะทำอย่างไรดีนิสาถึงจะกลับมาชอบเขาอีกครั้ง เขาจึงตัดสินใจมาหาเธอที่บริษัทโดยอ้างว่าจะเข้ามาคุยงานกับเกริกชัย แต่แท้ที่จริงแล้วเขากลับคุยเรื่องงานแค่เเป๊ปเดียว ได้ข่าวว่าวันนี้น้องชายตัวดีของเขาออกไปคุยงานกับหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทแทนเกริกชัย โชคมันช่างเข้าข้างเขาซะจริงๆ ร่างสูงยิ้มกริ่ม
"ฮึ่ม ทำอะไร" ร่างสูงผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของนิสาอย่างถือวิสาสะ
"คุณอา..." นิสาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับอ้าปากหวอ เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นขุนศึก
"ก็ยังดีที่จำอาได้"
แกร็ก
เสียงกดล็อคลูกบิดดังขึ้น ทำให้อีกฝ่ายถลึงตาใส่คนที่เดินเข้ามา
"คุณอาคิดจะทำอะไร" เธอกดเสียงต่ำด้วยความไม่พอใจ
ร่างสูงเดินดุ่มๆเข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังลุกขึ้นยืนอย่างตกใจกับการกระทำอันอุกอาจของเขา เธอถอยกรูดชิดฝาผนังแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาประชิดตัว เหตุการณ์นี้มันคุ้นๆนะ นิสาคิดพลางก่นด่าตัวเอ
ในใจว่าพลาดท่าเสียทีให้เขาอีกตามเคย
" " อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรได้แต่จ้องหน้าเธอนิ่งๆ
"ถอยออกไปเลยนะไม่งั้นนิสาจะฟ้องคุณพ่อ" เธอตวาดเสียงหวานใส่เขา
"ฟ้องคุณพ่อ" เขาแหยะยิ้มที่มุมปาก มันยิ่งทำให้เธอถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ นี่เขาคิดจะเล่นสงครามประสาทกับเธองั้นเหรอ ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาตามไปถึงร้านอาหาร ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าเขาตั้งใจ
อ้อมแขนแกร่งกอดรัดร่างบางอย่างแน่นหนาจนทำให้เธอถึงกับสะดุ้ง หลังๆมานี้เขาทำตัวแปลกๆ ถึงเนื้อถึงตัวกับเธอตลอด ขืนเธอปล่อยให้เขาทำแบบนี้บ่อยๆมีหวังคุณพ่อต้องรู้เรื่องเข้าสักวัน และเธอเองคงโดนเพียงขวัญแหกอกเป็นแน่
"ปล่อยนะ" เธอพยายามผลักเขาออก แต่อีกฝ่ายกลับลุกล้ำเข้ามายังต้นคอสวย เขาซุกใบหน้าลงมาและกดเม้มเบาๆ ลมหายใจร้อนๆกระทบผิวขาวเนียนคนที่ถูกกระทำได้สติก่อนที่เธอจะผลักเขาออกเต็มแรง
เพลี๊ยะ !!!
ฝ่ามือเล็กฝังลงบนใบหน้าคมจนหันไปอีกด้านตามแรง อีกฝ่ายหันหน้ามามองเธออย่างเหวอๆ เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าตบเขา ฝ่ายนิสาก็ตกใจเหมือนกันที่เธอพลั้งมือไปตบเขา รอยแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด
"นิสา...อาขอโทษ" เขามองเธอด้วยความรู้สึกผิด
"ออกไปค่ะ"
" " อีกฝ่ายเงียบ
"บอกให้ออกไปไงคะ" เธอตวาดใส่เขาเสียงแข็ง
ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรต่อประตูก็ถูกคนด้านนอกพยายามเปิดเข้ามาแต่มันดันล็อค
กึกๆ กึกๆ
ขุนศึกเดินไปเปิดประตู นิสาที่กำลังยืนอึ้งเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นขุนเขา งานเข้าแล้ว!
"ทำอะไรกัน แล้วล็อคประตูทำไม" ขุนเขามีน้ำเสียงที่ดุดันขึ้นแตกต่างจากคนที่นิสาเคยรู้จัก เขาจ้องมองมายังคนทั้งคู่อย่างรอคำตอบ
"กลับมาแล้วเหรอคะ"
"ครับ พี่มารับนิสาไปทานข้าว แต่ไม่ยักรู้ว่าพี่ขุนศึกก็อยู่ด้วย"
"คุณอามาคุยงานกับคุณพ่อนะคะ"
"แล้วคุณอาเกริกชัยล่ะ" เขาถามจี้
"ไปธุระค่ะ เราไปกันได้หรือยังคะ นิสาหิวแล้ว"
"เดี๋ยวครับ นั่น...ที่คอนิสาไปโดนอะไร"
"คะ?" หญิงสาวเพิ่งนึกได้ เธอรีบเอามือปิดที่ต้นคอ คิดไปถึงเรื่องเมื่อครู่ทำให้หญิงสาวนึกโกรธคนที่ยืนข้างอยู่ไม่น้อย เขาจงใจทำรอยเอาไว้สินะ!
"เป็นแบบที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด"
"อะไรของแก" ขุนศึกยักคิ้วให้อีกฝ่ายอย่างเย้ยหยัน
ผวัะ!
ขุนเขาเสยหมัดหนักๆเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซไปหลายก้าว
"พี่ขุนเขาใจเย็นค่ะ" นิสาถลาเข้าไปขวางเขาเอาไว้
"นิสาปล่อยพี่" เขากำหมัดแน่นจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
ขุนศึกเช็ดเลือดที่ไหลออกมาตามมุมปากพร้อมกับแสยะยิ้ม
"นี่พี่ยังมีหน้ามายิ้มอีกเหรอ" ขุนเขาทำท่าจะปรี่เข้าหาอีกฝ่ายแต่โดนนิสากอดรัดเอาไว้ ขุนศึกถลึงตามองหญิงสาวด้วยความโกรธอีกครั้งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"พอแล้วค่ะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน เราออกไปกินข้าวกันเถอะ นิสาหิวแล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ขุนเขาได้สติและยอมถอยออกมาแต่โดยดี
"หึ ฝากไว้ก่อนเถอะ ต่อจากนี้ไปเธอเตรียมรับมือได้เลยยัยตัวแสบ" ขุนศึกพึมพำกับตัวเอง เขานึกถึงเมื่อครู่ที่นิสากอดรัดขุนเขาเอาไว้ เธอคงเป็นห่วงน้องชายของเขามากสินะ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้เขาหึงหวงอีกฝ่ายเป็นเท่าทวีคูณ
บนรถ
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" เขาทอดสายตาไปมองเบื้องหน้าก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย
"นิสาก็ไม่ทราบค่ะ แต่พักหลังมานี้คุณอาชอบทำตัวแปลกๆ"
"แปลกยังไงครับ" น้ำเสียงเขาดูอ่อนลง
"ชอบทำตัวลุ่มล่าม เอาตัวมาใกล้ๆ เอ่อ..." เธอไม่กล้าที่จะพูดต่อ เขาหันไปมองหน้าเธอก่อนจะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
"แล้วนิสาชอบเขาไหม"
"มะ ไม่ค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกัก
"งั้นเป็นแฟนกับพี่นะ"
"พี่ขุนเขา..." เธอกระอักกระอ่วน เธอจะตอบเขายังไงดีในเมื่อใจของเธอไม่ได้รักเขาแต่กับขุนศึกเธอบอกตัวเองว่าไม่ชอบเขา เกลียดเขา แต่พอเขาเอาตัวเองมาอยู่ใกล้เธอ ร่างกายของเธอมันกลับตอบรับเขาเป็นอย่างดี หัวใจของเธอเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา ทำไมเขาต้องบีบบังคับเธอทางอ้อมด้วย
"ก็ได้ค่ะ" นิสาตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา ทำให้อีกฝ่ายยิ้มอย่างดีใจ
ก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มเธอเบาๆ และเขายังเอาพลาสเตอร์ปิดแผลแบบใสติดที่ลำคอสวยเพื่อปกปิดรอยให้เธออีกด้วย
"เรียบร้อย ไปกินข้าวกัน"
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ดูจะราบรื่นดี เรื่องที่ทั้งคู่คบกันก็อยู่ในสายตาของเกริกชัยทั้งหมดแม้กระทั่งขุนศึกเอง เขาตามสืบเรื่องของคนทั้งคู่อยู่ตลอด แม้ในใจจะร้อนเป็นไฟเมื่อรับรู้ข่าวจากเกริกชัยเพื่อนรักว่าลูกสาวตัวแสบและน้องชายของเขาคบกัน เขาก็ชื่นชมและยินดีกับเด็กทั้งสอง อีกฝ่ายยังบอกอีกว่าเอ็นดูน้องชายของเขาเหมือนคนในครอบครัวอีกด้วย อะไรกัน คนนั้นมันต้องเป็นเขาไม่ใช่เหรอ คนที่เธอรักมันต้องเป็นเขาเท่านั้น!
- ผู้เขียน
