มาเฟียสยบรัก นิสาxขุนศึก

คฤหาสน์สุดหรูใจกลางเมือง "คุณพ่อขาาาาา " เสียงใสเจื้อยแจ้วดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าจิ้มลิ้มจะวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นบิดาอย่าง เกริกชัย "กลับมาแล้วเหรอยัยตัวแสบ" เกริกชัยลูบศีรษะลูกสาวอย่างอ่อนโยน "ใครเหรอคะ" นิสา มองไปยังร่างหนาที่นั่งอยู่ข้างๆ บิดาของตนก่อนจะสำรวจคนตรงหน้าอย่างละเอียด เธอเป็นเด็กฉลาด ชอบสังเกตและเก็บรายละเอียดได้เป็นอย่างดี ร่างใหญ่สูงราว190เซนติเมตร หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้ผู้เป็นบิดา ผิวสีเข้มจมูกเป็นสัน ไรเคราอ่อนๆน่าเกรงขาม เขาจ้องมองมาที่เด็กสาวเช่นกัน ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยทักทาย "ไงสาวน้อย อาชื่อ ขุนศึกนะ" เขายิ้มให้เธออย่างเอ็นดู หญิงสาวยกมือไหวเขา เธอเป็นเด็กอ่อนน้อมถ่อมตน เพราะมารดาของเธออบรมมาอย่างดี แต่น่าเสียดายที่ดูแลลูกสาวคนนี้ได้ไม่นานเธอก็เสียชีวิตด้วยโรคร้าย นิสาจึงอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เธออายุได้8 ขวบ "นี่ลูกสาวฉัน นิสาขึ้นห้องไปก่อนพ่อขอคุยธุระกับอาขุนศึกก่อน" "ค่ะคุณพ่อ" เด็กหญิงวิ่งขึ้นบันไดด้วยท่าทางที่อารมณ์ดี เธออมยิ้มจนแก้มแทบฉีก นิสาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มหลังจากที่มื้อเย็นจบลง เกริกชัยชวนขุนศึกทานข้าวเย็นด้วยเธอจึงมีโอกาสได้เจอหน้าเขาแบบใกล้ๆ ชายหนุ่มถามเด็กสาวเรื่องเรียนทั่วไปตามมารยาท เธอแอบเขินเขาเล็กน้อย ยิ่งตอนที่เขาตักอาหารให้เธอก็ยิ้มกว้างออกมาจนลืมว่าผู้เป็นบิดายังนั่งอยู่ตรงนั้น เกริกชัยสังเกตความผิดปกติของลูกสาวตัวเองแต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรมากเพราะเขาคิดว่าคนทั่วไปที่ได้พบเห็นเพื่อนรักอย่างขุนศึกต่างก็ตกหลุมรักกันทั้งนั้น เช้าวันต่อมา... "นิสาลูก เย็นนี้อาขุนศึกจะมาทานข้าวที่บ้านเรานะ" เกริกชัยบอกกับลูกสาวเพราะคิดว่าเธอน่าจะดีใจ "ค่ะคุณพ่อ" "เทอมนี้ก็จบชั้นประถมศึกษาแล้ว อยากได้อะไรไหมลูก" "นิสาอยากได้มือถือค่ะ" "ถ้าสอบได้ติดอันดับ1-3 พ่อจะซื้อให้" "ตกลงค่ะ นิสาทำได้แน่นอน" ถึงแม้ครอบครัวพวกเขาจะร่ำรวยมากเพียงใดแต่เกริกชัยก็ไม่ได้ตามใจลูกสาวจนกลายเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ เขาสอนลูกให้อยู่บนพื้นฐานความเป็นจริง และไม่เกินวัย เขาอยากให้ลูกสาวของเขาเเข็งแกร่งได้ด้วยตัวเอง เพราะเขามีลูกสาวเพียงคนเดียว เขาคาดหวังจะให้เธอมาสานต่อธุรกิจต่อจากเขาในภายภาคหน้า "ไงสาวน้อย" ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของนิสา เธอกำลังนั่งไกวชิงช้าอยู่ในสวนหลังบ้าน "คุณอา สวัสดีค่ะ" เสียงใสเผยรอยยิ้มขึ้นทันทีเมื่อเขามาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ "มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว คุณพ่อล่ะ" "คุณพ่ออยู่บนบ้านค่ะ" หญิงสาวอยู่ในชุดนักเรียน ตั้งแต่เลิกเรียนมาคงยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เด็กหญิงผมเปียในชุดนักเรียน ปอยผมยาวไปจนถึงกลางหลัง เธอไกวชิงช้าที่ทำจากไม้ ประดับด้วยดอกไม้สีสันสดใส ยิ่งมันอยู่ท่ามกลางคนตัวเล็กอย่างนิสาก็ยิ่งดูมีเสน่ห์ "มาเดี๋ยวอาไกวให้" "ขอบคุณค่ะ" ร่างเล็กไกวพริ้วไปกับแรงแกว่งของร่างสูงที่อยู่เบื้องหลัง หญิงสาวยิ้มแก้มปริ นิสาเก็บความดีใจเอาไว้ไม่มิดเมื่อชายหนุ่มอยู่ใกล้เธอแค่นี้ เขาไกวชิงช้าให้นิสาอยู่พักใหญ่ๆ จนคนตัวเล็กต้องบอกว่ามันเร็วไปเธอเองเริ่มจะเวียนหัวแล้ว "เราเข้าบ้านกันดีกว่าไหม" ร่างสูงบอกกับเธอเมื่อเห็นว่าเริ่มจะมืดแล้ว ยุงในสวนเริ่มจะชุกชุม เขามองเธออย่างเป็นห่วง "ค่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มให้เขาก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไปพร้อมกับเขา "อ้าวทำไมถึงได้เดินมาพร้อมกันล่ะ" เกริกชัยเอ่ยถาม เขานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นตั้งนานแล้ว