ตำหนักบูรพา
ศาลาพักผ่อนกลางสระบัวท้ายตำหนัก
“ท่านอาจารย์ วันนี้ท่านดูเบิกบานยิ่งนัก เหตุใดใบหน้าของท่านจึงเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม มีสิ่งใดน่ายินดี ช่วยแบ่งปันให้ข้ารับรู้สักนิดได้หรือไม่”
หวงเสี่ยวฉีชะงักมือที่กำลังตวัดปลายพู่กันลงบนกระดาษซวนจื่อที่ถูกตรึงเอาไว้ในกรอบไม้ เอี้ยวตัวหันไปสบสายตากับบุรุษรูปร่างงามสง่าในชุดสีทึบเข้มออกโทนดำที่ตัดเย็บจากผ้าไหมอย่างประณีต ปักลวดลายงดงาม บ่งบอกถึงความเป็นชนชั้นสูงน่าเคารพยำเกรง หากแต่ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้ม ลดทอนความน่ายำเกรงลงหลายส่วน แต่ความสง่างามยังคงเด่นชัด ซึ่งอีกฝ่ายอยู่ไม่ห่างจากเขานัก แผ่นหลังแทบจะชนกันเลยก็ว่าได้ ในมือของบุรุษผู้นั้นถือพู่กันอันหนึ่งเอาไว้เช่นกัน
“ทรงเข้าใจผิดแล้ว กระหม่อมหาเป็นเช่นนั้นไม่”
หวงเสี่ยวฉีตอบอย่างระมัดระวัง ก่อนจะดึงสายตากลับมาตำแหน่งเดิม ตวัดปลายพู่กันลงบนกระดาษซวนจื่อเป็นลวดลายคล้ายตั้งอกตั้งใจ
รัชทายา
