“ท่านแม่มิเห็นต้องลำบาก ให้คนมาบอกลูกจะรีบไปหาท่านแม่ทันที”
หวงเสี่ยวฉีหยุดเท้าตรงหน้ามารดาที่มายืนรออยู่หน้าเรือนทิศตะวันออกพร้อมบ่าวไพร่จำนวนหนึ่ง หากแต่คราวนี้ฮูหยินหวงหาได้สนใจบุตรชายคนเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า สายตาของนางเหลือบมองไปทางด้านหลังของบุตรชาย มีสองร่างที่กำลังเข้ามาใกล้ ร่างหนึ่งเป็นของเซี่ยเถิงเกา ส่วนอีกร่างคือสตรีที่นางเกลียดชังเข้ากระดูกดำอย่างเหอลี่หมิง
“คารวะเจ้าค่ะฮูหยิน”
เหอลี่หมิงย่อตัวคำนับสตรีสูงวัยกว่าที่ตวัดสายตามองนางอย่างจงเกลียดจงชังจนนางรู้สึกได้ หากแต่ดวงตาคู่นั้นกลับแสดงความประหลาดใจตอนที่ถูกนางเรียกว่าฮูหยิน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่อัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังดังเดิม
นางพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ
เหอลี่หมิงได้แต่ครุ่นคิดในใจ แต่ก็มิอาจหาคำตอบได้ จึงได้แต่ยืนนิ่งด้วยท่าทางนอบน้อม ทว่าในสายตาของฮูหยินหวง คิดว่านี่คือการเล่นละครบทหนึ่งเพียงเท่านั้น แสร้
