“ทะ ท่านจะทำสิ่งใด”
เมื่อมื้อเย็นผ่านพ้น ดวงตะวันก็ลาลับขอบฟ้าไปเสียแล้ว ดวงจันทร์สีเหลืองนวลเข้ามาแทนที่ ดวงดาวน้อยใหญ่เปล่งแสงระยิบระยับบนท้องฟ้า เหอลี่หมิงร้องเสียงหลงเพราะจู่ๆ ร่างของนางก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูง เขาใช้วิชาตัวเบาพานางขึ้นมาบนหลังคาเรือนทิศตะวันออก เพราะกลัวตกนางจึงกอดเขาเสียแน่น
“ข้าชอบ ที่เจ้ากอดข้าเช่นนี้”
เขาบอกก่อนจะค่อยๆ ลดตัวลงนั่ง ร่างเล็กถูกบังคับให้นั่งลงบนตักของเขา ลำแขนกลมกลึงยังโอบรอบคอของเขาไม่ยอมปล่อย
“หลังคานี้แข็งแรงดีใช่หรือไม่ ข้า...กลัวตก”
ดวงตาคู่สวยมองไปเบื้องล่างแวบหนึ่งแล้วเก็บสายตากลับมาที่เดิม ยิ่งมองก็ยิ่งกลัว ความสูงจากพื้นดินมาถึงบนหลังคาก็มิใช่น้อย
“อยู่กับข้า ไยเจ้าต้องกลัว”
หวงเสี่ยวฉีเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม เขายังกดจูบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาไปทีหนึ่ง ทำเอาคนถูกกระทำหน้าแดงซ่าน นางขัดเขินจนต้องซุกซบใบหน้าเข้าหาแผ่นอกแกร่ง
“ไยเจ้าต้องอาย
