มือน้อยคว้าสตรอว์เบอร์รีที่คาดว่าต้องฉ่ำหวานละมุนเป็นที่สุด กำลังจะกัดกินอยู่แล้ว แม่หนูนึกอะไรบางอย่างได้จึงชะงักไปเล็กน้อย ยังไม่กัดลงไปทันที แล้วยื่นมือส่งสตรอว์เบอร์รีให้แก้วมุกดา
“ลูกนี้ เดซี่ให้หม่ามี้นะคะ” แม้คนอยากกินเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอไปแล้วก็ตาม
คนเป็นแม่เห็นลูกส่งผลไม้ผลโตของโปรดมาให้พานน้ำตาจะไหลเสียให้ได้ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีอีกตั้งเยอะ หนูกินเถอะนะคะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”
“แต่ลูกนี้ใหญ่สุด เดซี่ให้หม่ามี้ หม่ามี้ต้องกินลูกนี้นะคะ”
“ขอบคุณนะคะเดซี่” แก้วมุกดารับเอาน้ำใจของลูกสาวมาถือไว้
แม่หนูหันไปมองในจานมีเหลืออีกเยอะแล้วยิ้มแก้มแทบปริ หยิบขึ้นมากัดกินรสชาติฉ่ำหวานของมัน เพียงคำแรกที่กัดลงไป แล้วหลับตาพริ้มซึมซับความเอร็ดอร่อย ยังไม่ทันหมดลูกดี มือที่ว่างก็คว้าหยิบอีกผลจนคนเป็นแม่ต้องรีบบอก
“พอก่อนนะคะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลย แม่จัดใส่กล่องไปกินที่โรงเรียนแล้ว จะเอา
