ร่างเล็กสะดุ้ง หันกลับมาเจอต้นเสียงที่มีหน้าตาเค้าโครงโดดเด่นเหลือเกิน เห็นสายตาเขามองมา ขยับร่างกายใหญ่โตที่สวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวเข้ามาใกล้ ก็นึกโมโหตัวเองนักอยากจะมองไปทางอื่นให้พ้นบ่าบึกบึน แผงอกกำยำ ราวกับเตรียมไว้อวดใคร แต่พอจะหันหน้าหนีก็ถูกเขาเชยปลายคางกลับมาสบตาด้วย
แก้วมุกดาตั้งคำถาม“คุณสตีฟบอกว่าคุณป่วย ไม่มีใครว่างดูแล คุณอยากกินซุป ฉันเลยจะมาทำให้”
“เมียใครน้า ใจดีจัง” ฌอนอมยิ้มกรุ้มกริ่ม มองใบหน้าหวาน
แก้วมุกดาขึงตาใส่คนตีขลุมเรียกเธอว่าเมียอย่างเต็มปากเต็มคำ “แม่ของลูก ไม่ได้แปลว่าเมียเสมอไปนะคะคุณฌอน คนละความหมาย ถ้าคุณไม่เข้าใจภาษาไทยมากนักก็ถามได้ค่ะ ฉันยินดีอธิบาย”
“เอ๋...ต่างกันยังไงเหรอครับ ผมไม่รู้จริงๆ แต่จะเป็นแม่ของลูกได้ก็ต้อง...” เขาตีหน้าใสซื่อจนคนมองส่งสายตาดุมองจ้อง “ฟิชเชอริ่งกับพ่อของลูกมาก่อนหรือเปล่า แล้วจะไม่ให้เรียกว่าเมียได้ยังไง” แก้วมุกดาไม่เชื
