เด็กหญิงร่วมชั้นเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วเสมองออกไปนอกหน้าต่าง จำได้ว่าครั้งก่อนไม่ได้แบ่งให้เพื่อนกิน หากจะรับเอาไว้ก็อดจะตะขิดตะขวงใจไม่ได้
“ไม่เป็นไร เดซี่กินเถอะ เราไม่อยากกิน” เด็กหญิงจะลุกหนีจำได้ว่าครั้งก่อนไม่ได้แบ่งเพื่อน
“แต่สตรอว์เบอร์รีจะเสียใจน้า...ถ้าตัวเองไม่กิน” น้ำเสียงใสแจ๋ว มือป้อมคว้ากล่องสตรอว์เบอรีแล้วหยิบยื่นไปตรงหน้าเพื่อน นึกจำคำที่แม่สอนว่า “ถ้าเดซี่รู้สึกเสียใจกับการกระทำแบบไหน ก็อย่าทำแบบนั้น แจกให้เพื่อนครบทุกคนเท่าๆ กันนะคะ”
คนตัวเล็กยิ้มสดใส “รับทราบค่ะ หม่ามี้”
ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยความรู้สึกอยากให้อย่างแท้จริง
“แต่เราไม่...” เด็กหญิงคนที่เคยตีมืออวบตรงหน้า คราวนี้ถึงกับน้ำตาคลอ ใบหน้าเริ่มเบ้
“เอาไปเถอะนะ ฟา-เธอะกับหม่ามี้บอกว่าต้องแจกให้เพื่อนครบทุกคน เราชิมแล้ว หวาน อร่อยมาก”
เด็กหญิงเม้มปากเมียงมองผลไม้หน้ากินในกล่อง เมื่อเห็นเดซี่คะยั้นคะยอด้วยดวงตาเป็
