แก้วมุกดาอ้าปากค้างกับบราเซียร์และแพนตี้ในมือแกร่งที่ประดับอัญมณีเลอค่า จนเธอไม่กล้าจะแตะมัน “ฉันไม่กล้าใช้หรอกค่ะ มันสวยเกินไป แล้วดูไม่เหมาะจะใช้ประจำ”
มือแกร่งเอื้อมมากุมมือนุ่มเอาไว้ก่อนจะส่งสายตาเต็มไปด้วยความเว้าวอนเมีย “ไม่ต้องใส่ประจำก็ได้ ใส่ตอนนอนอยู่บนเตียงของผมก็พอแล้ว”
แก้วมุกดามองใบหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง “คุณทำให้ฉันอายหมดแล้ว”
ใบหน้าสวยมีแววเขินจัด ต่างกับดวงตาเร่าร้อนราวกับไฟมือหนาร้อนผ่าวเลื่อนลงมาจับขาเรียวแล้วเคลื่อนมือไปใต้กระโปรงตัวสวยแล้วปอกเปลือกจนร่างบางเหลือแต่เนื้อตัวขาวโพลน มองเห็นเมียทำสีหน้าปั้นยาก
ฌอนมองคนหน้าหวานยิ้มเจื่อน “ถ้าใส่ตอนนี้เสียเวลาผมต้องถอดอีก งั้นเก็บไว้ใส่ให้ผมดูคราวหน้าก็ได้ แต่ตอนนี้...อยากใส่ๆ ถอดๆ ” ฌอนยิ้มฉลาดเขาพูดตรงจากใจกับท่าทางเขินน่ารักของเมีย
ร่างแกร่งเคลื่อนมาทาบทับบนร่างสวย ริมฝีปากร้อนผ่าวครอบคลุมปากนุ่มนิ่มเอาไว้ในขณะที่มือ
