“ขอบคุณมากนะเอิง แต่เรายังไม่หิว” จิตรานุชตอบออกไปเสียงอ่อย
“ไม่หิวไม่ได้ อย่าทำตัวให้เพื่อนเป็นห่วงสินุช” นีราระอากับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้ว่าเพื่อนเสียใจแค่ไหน แต่ไอ้การที่ไม่ยอมรับประทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานมันจะทำให้สุขภาพของเธอแย่ แล้วไม่นานก็คงจะป่วย และผู้ชายอย่างธีร์คงไม่ได้มาสนใจว่าเพื่อนของเธอจะเป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นคนที่จะเจ็บมีแต่เพื่อนของเธอคนเดียวเท่านั้น
“ขอเวลาเรานิดนึงได้มั้ยเอิง เราไม่หิวจริงๆ” จิตรานุชวิงวอนกับเพื่อนสนิทอีกครั้ง เธอรู้สึกแย่มากที่ต้องทำให้เพื่อนเป็นห่วง แต่เธอก็ฝืนกลืนอะไรไม่ลงจริงๆ เพราะในสมองของเธอยังมีแต่ภาพเหตุการณ์คืนนั้นตอกย้ำอยู่ตลอดเวลา
“ไม่ได้ กินสักคำสองคำก็ยังดี ถ้านุชเป็นอะไรไป พ่อกับแม่นุชจะเสียใจนะ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยังไม่มีมีท่าว่าจะหยิบช้อนขึ้นมารับประทานอาหาร นีราจำเป็นต้องใช้ไม้เด็ด เพราะจิตรานุชนั้นเป็นรักบิดามารดามากจนไม่อยาก
