พราวตะวันหยุดวิ่งหนีไมเคิลเดินไปหาร่างคุ้นตาเพราะคิดว่าคงพอได้ใช้เขาเป็นที่พึ่งเป็นเกราะป้องกันไมเคิลได้ เธอจะได้ไม่ต้องวิ่งหนีเข้าไปที่งานให้คนได้แตกตื่นกัน
“คุณเคน” หญิงสาวเรียกเขาอย่างดีใจ โดยที่ไม่ได้มองเลยว่าเคนนั้นไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว เจ้านายของเคนเองก็ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นกันเพราะว่าเพิ่งเดินออกมาสูบบุหรี่ด้วยกัน ที่ต้องมาเพียงสองคนนั้นเนื่องจากว่าจะเจ้านายของเคนชวนลูกชายทั้งสองมาไม่ได้ เพราะโทโมโอะและวาตานาเบะไม่สูบบุหรี่
ไมเคิลวิ่งตามเธอมาได้ทันตอนที่เธอหยุดเจอเคน ไม่อย่างนั้นคงตามไม่ทันเพราะเธอวิ่งหนีลัดเลาะตามตัวอาคารและบังกะโลจนเกือบจะเข้างานได้แล้ว
“มีอะไรกันหรือครับ” เคนถามพราวตะวันที่วิ่งหนีหน้าตื่นๆ มา พร้อมกับไมเคิลที่ก้าวยาวๆ ตามหลังมา
“เอ่อ... โยโกะ... คือ” พราวตะวันไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอหันไปเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเคน ชายสูงอายุคนนี้ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นทำให้
