มิโยโกะมีความสุขในวันนี้อย่างแสนประหลาด เธอกอดคอเคนที่แบกเธออยู่ข้างหลัง แม้แผลที่ขานั้นจะไม่ได้ร้ายแรงถึงกับขนาดเดินไม่ได้ แต่เธอก็เลือกที่จะขี่หลังเคนราวกับว่าไม่มีขาไม่ว่าจะเดินไปไหน เคนก็เต็มใจไม่บ่นอะไร เมื่อเขาพาเธอมาทำแผลในยามเย็นนั้น มิโยโกะก็ซบหน้าหลงกับบ่าไหล่เขา แขนเรียวเล็กกอดรอบคอเขาหลวมๆ ให้ความใกล้ชิดสนิทกว่าที่เคย แม้เธอจะมีความสุข แต่เธอนั้นก็สัมผัสได้ว่าเคนดูเครียดๆ มาทั้งวัน แม้จะอยู่กับเธอเหมือนปรกติ แต่รอยยิ้มของเขามันยิ้มไม่เต็มที่จนเธอสังเกตุได้
จนในที่สุดมิโยโกะอดทนไม่ไหว เธอจึงถามออกมาในที่สุด
“เคน นายมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า”
“วันนี้ โอมาจิโทรหาคุณหรือยัง”
“ยัง ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์ลงมาจากห้องตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“วันนี้เขาโทรมาบอกผม ให้พาคุณกลับ”
“หา ว่าไงนะ” มิโยโกะอุทานเสียงหลง ความสุขมากมายที่มีและทบทวีจนสูงลอยนั้นเหมือนตกวูบลงมากับพื้นเหลือเพียงความว
