ออกัสพักผ่อนเต็มที่รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก หนูน้อยวัยสี่ขวบสะอื้นไห้ที่ไม่เห็นพ่อของเขามานอนด้วยตามคำสัญญา คนเป็นแม่ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงปลีกตัวออกมาสู่ระเบียงห้องผู้ป่วยเด็ก มือเรียวสวยยกโทรศัพท์เครื่องเก่าตั้งใจจะกดเบอร์ถูกคนเผด็จการเมมเบอร์ลงเครื่องเธอเมื่อตอนกลางวัน เธอทำเพื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเท่านั้น
เสียงแผดดังลั่นของสมาร์ทโฟนราคาแพงเปรียบเสมือนฉุดดึงคนกำลังมัวเมากิเลศตัณหาดำดิ่งสู้ก้นลึกให้หลุดพ้นขึ้นมา คนมึนเมาตั้งสติกลับมาอยู่กับตัวเองพบว่าเขากำลังทำสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง
“โอ๊ย คุณเมศ ผลักใบชาออกทำไมคะ”
ชนัญชิดางุนงงกับอาการเปลี่ยนแปลงไปราวกับพายุหมุน เมื่อสักครู่ยังยินยอมพร้อมใจกับเธอ พอมาตอนนี้สายตาเคืองชิงชังราวกับจะไปฆ่าใครตาย
“คุณใบชา ผมว่ามันดึกมากแล้ว เราควรกลับบ้านไปทางใครทางมันดีกว่า เดี๋ยวผมให้ธาวินออกไปส่งคุณใบชาถึงบ้าน”
ปรเมศกุมขมับตัวเองไล่ความปวดหัวไม่หาย ถ
