บทที่1 ผู้หญิงในค่ำคืนนั้น
1584 คำ
ร่างสูงใหญ่กำลังดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทสกุลเรวัติ ใบหน้าคมเข้มตีหน้าเคร่งเครียดกับคำพูดของท่านประธานที่มีศักดิ์เป็นบิดาของตัวเอง ซึ่งท่านประธานมาริคอยากยกตำแหน่งประธานให้แก่ลูกชายคนโตสุดที่รัก แต่อีกใจอยากยื่นข้อเสนอที่ลูกชายไม่อาจปฏิเสธความต้องการ ความหวังดีของเขาได้
‘คุณพ่อเรียกผมมาเป็นการส่วนตัวมีเรื่องอะไรเหรอครับ’
‘ปรเมศ ลูกก็น่าจะรู้ดีว่าพ่อต้องการอะไร เรื่องตำแหน่งท่านประธานบริษัท พ่อตั้งใจจะเสียสละตำแหน่งยกบริษัทนี้ให้ลูกเมศดูแล แต่พ่อมีเงื่อนไขบางอย่างในการแต่งตั้งลูกขึ้นแทนที่ตำแหน่งของพ่อ เงื่อนไขง่ายๆ ที่ลูกเมศก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร’
‘เงื่อนไข? คุณพ่อต้องการให้ผมทำอะไรหรือครับ’
‘พ่อต้องการให้ลูกเมศแต่งงานกับหนูกิ่ง ลูกสาวพศินซึ่งเป็นเพื่อนพ่อ ลูกรู้จักดี เพราะลูกเคยไปในไร่ภูฟ้าตอนสมัยเด็กและเจอหนูกิ่งที่นั่น’
‘แต่ผม...’ ปรเมศไม่ได้รักกิ่งพยอมเหมือนชายหญิงทั่วไป เขารักเธอเพียงน้องสาว เพราะรู้ดีว่าใครรักกิ่งพยอม คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่ทาบทามเอาไว้ตั้งแต่เด็ก
‘พ่อเองก็ไม่อยากเร่งรัดลูกเมศหรอก แต่หนูกิ่งรักลูกชายคนโตของพ่อมากจึงต้องขอร้องให้พศินมาคุยกับพ่อเมื่อเช้า ที่พ่อเรียกมาคุยก็เพราะอยากให้ลูกเมศตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อ’
‘เรื่องนั้นผมขอกลับไปคิดดูก่อนนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ งานผมเยอะมาก’
ปรเมศ สกุลเรวัติ ทายาทคนโตของท่านประธานมาริค สกุลเรวัติ ชายหนุ่มมีรูปร่างหล่อเหลาไม่แพ้พ่อมาริคตอนสมัยหนุ่มๆ เขาเป็นหนุ่มตรงสเปกของผู้หญิงไฮโซหลายคน นิสัยดี อ่อนโยนและเอาใจใส่คู่ค้าผู้หญิงสาวสวยทุกคน ซึ่งใครก็รู้ว่าตัวเองมีคู่หมั้น คู่หมั้นสาวสวยอ่อนหวานเรียบร้อย ภายนอกดูอ่อนแอแต่ภายในเข้มแข็ง
กิ่งพยอม ลูกสาวคนเดียวของพศิน เจ้าของไร่องุ่นที่มีไร่ติดกันกับไร่ภูฟ้า ไร่ชา-กาแฟของมาริค เพื่อนสนิทที่ตอนนี้ให้ปรวีร์ ลูกชายคนรองดูแลกิจการทางภาคเหนือ ทว่า...
ฝีเท้าของใครบางคนค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหาร่างสูงใหญ่ของรองประธานหนุ่ม จงใจจะแกล้งคนคนนั้นที่สนิทสนมมาก ด้วยสัญชาติญาณไหวพริบทำเอาปรเมศจะใช้ศอกพุ่งเข้าใส่คนเข้าทางด้านหลัง แต่ว่า...
“เฮ้ย พี่ชาย นี่พี่ตั้งใจจะฆ่าน้องตัวเองให้ตายหรือยังไงกัน”
“นึกว่าใคร ที่แท้ก็นายนี่เอง ปรวีร์น้องรักของพี่ ขึ้นกรุงเทพฯ มาได้ยังไง ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย” ปรเมศคลี่ยิ้มกว้างพลางสวมกอดน้องชายคนรองด้วยความคิดถึง หลังจากไม่ได้เจอกันเวลาสี่ปี
“ถ้าผมบอก ผมก็ไม่เซอร์ไพรส์พี่ชายของผมสิครับ ทำหน้าเครียดไปได้ งานในบริษัทมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
นายใหญ่แห่งไร่ภูฟ้าสังเกตสีหน้าของพี่ชายออก ปรวีร์มีหน้าที่ดูแลผลผลิตไร่ชากาแฟก่อนสั่งให้คนมาส่งที่บริษัทสกุลเรวัติ บริษัทเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่และเขามาเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง
“งานบริษัทไม่มีปัญหาอะไร แต่...” ปรเมศลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าหากปรวีร์รู้ว่าพี่ชายต้องแต่งงานกับกิ่งพยอม คู่หมั้นหมายที่เขาสนใจล่ะก็ น้องชายต้องไม่พอใจแน่!
“พี่เมศ” น้ำเสียงหวานใสก้าวเดินเข้ามาในฐานะคู่หมั้น น้ำเสียงหวานที่ปรวีร์นิ่งสงบทำตัวไม่ถูก
“น้องกิ่ง”
“กิ่งไม่นึกว่าพี่เมศจะมีแขกอยู่ ถ้าอย่างนั้นกิ่งขอตัวออกไปรอด้านนอกนะคะ สวัสดีค่ะพี่วีร์”
กิ่งพยอม คู่หมั้นของปรเมศ ส่งรอยยิ้มหวานแก่ปรวีร์ พี่ชายอีกคนของเธอ แต่สิ่งที่ได้รับคือความเมินเฉย เย็นชา เหมือนเขาไม่อยากเจอหน้ากับเธอ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่มาทักทายพี่เมศแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ เธอเองก็รักษาคู่หมั้นของเธอให้ดีตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน กิ่งพยอม” ปรวีร์ไม่ยอมเรียกเธอว่าน้องตามที่ปรเมศเรียกกับเธอเลยสักครั้ง ไม่มีวันไหนที่เขาพูดจาดีๆ กับเธอ ไม่มีวันนั้น
“หมายความว่ายังไงกัน”
กิ่งพยอมไม่เข้าใจคำพูดของผู้ชายปากร้าย เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง นี่สินะที่เธอไม่เคยรักเขา เพราะในใจมีแต่ปรเมศ ผู้ชายสุภาพบุรุษ เอาใจใส่เธอดูเหมือนเป็นคนสำคัญสำหรับเขา และเธอก็ไม่ปล่อยผู้ชายคนนี้หลุดมือไปให้ผู้หญิงคนอื่นอีก ปรเมศต้องเป็นของเธอ
“ว่าแต่น้องกิ่งมาหาพี่มีธุระอะไรหรือเปล่า” รองประธานหนุ่มเอ่ยถามคู่หมั้นสาว ลับหลังปรวีร์ขอตัวเดินออกจากห้องนี้ไปด้วยความหงุดหงิด
“กิ่งอยากจะชวนพี่เมศออกไปทานข้าวเดียวกันที่ข้างนอกบ้านบ้าง เราเป็นคู่หมั้นกัน กิ่งว่าเราควรออกไปดินเนอร์กันนะคะพี่เมศ” ร่างระหงเบียดตัวเองเข้ามาหาร่างแกร่งจงใจออกตัวเป็นเจ้าของของเธอเพียงคนเดียว
“พี่ว่าเราไปทานข้าวที่บ้านพี่ดีกว่า ทานข้าวกันหลายคน พี่ชอบแบบนั้นมากกว่า”
ปรเมศพยายามหลีกเลี่ยงการชวนดินเนอร์สองคนตามลำพังของคู่หมั้นที่เขาไม่ได้รัก เพราะหัวใจถูกผู้หญิงคนนั้นขโมยไปและไม่สามารถรักใครได้อีก
“พี่เมศชวนกิ่งไปทานข้าวกับคุณลุงมาริคกับคุณป้าบัวที่บ้านโน้นอยู่เรื่อย พี่เมศก็รู้ว่ากิ่งอยากทานข้าวกับพี่เมศตามลำพัง แต่พี่ก็ปิดช่องโหว่โอกาสอยู่เรื่อย พี่เมศไม่รักกิ่งแล้วเหรอ”
“น้องกิ่ง ไม่ใช่แบบนั้น พี่รักกิ่งแบบ” ‘น้องสาวที่น่ารักของพี่’
“ถ้าพี่เมศรัก พี่ต้องตามใจคู่หมั้นของพี่ด้วยนะคะ พี่เมศทำงานเสร็จหรือยังคะ กิ่งจะรอไปรถพี่เมศ”
กิ่งพยอมหัวใจพองโตเบิกบานขึ้นมาทันใดที่รับรู้จากปากคู่หมั้นหนุ่มว่ารักเธอเช่นเดียวกัน แบบนี้จะไม่ให้เธอหลงรักคู่หมั้นตัวเองได้อย่างไรกัน
“พูดแบบนี้แสดงว่าน้องกิ่งจองโต๊ะสำหรับดินเนอร์ของเราแล้วใช่ไหม ร้ายไม่เบานะเนี่ย”
“เปล่าค่ะ พ่อของพี่เมศต่างหาก ไปกันเถอะค่ะ กิ่งหิวข้าวแล้ว”
กิ่งพยอมยิ่งไม่ปล่อยหลุดมือ เพราะอีกไม่นานเธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายในฝันของพวกสาวๆ ครึ่งค่อนเมือง วันนั้นคงเป็นวันที่หญิงสาวมีความสุขมากที่สุด แต่เธอไม่รู้ตัวว่าทุกคำพูดกลับมีใครบางคนแอบฟังอยู่ด้านนอก
“คุณพ่อจะจับเธอแต่งงานกับพี่เมศเหรอ ไม่มีวัน ฉันจะขัดขวางเธอทุกวิถีทาง กิ่งพยอม”
...............
ร่างเพรียวระหงของกิ่งพยอมในชุดเดรสสีขาวกระโปรงพองฟูเดินควงแขนร่างสูงใหญ่ของรองประธานหนุ่มหล่อชื่อดังของเมืองกรุงฯ ใครๆ ก็บอกว่าเธอกับเขาเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก ไม่มีใครเหมาะสมกับว่าที่ประธานหนุ่ม(อนาคต)เทียบเท่ากับเธออีกแล้ว
“คุณลุงมาริคจองโต๊ะให้เราทางนี้ละค่ะ พี่เมศเราเข้าไปข้างในเถอะค่ะ”
คู่หมั้นสาวเร่งรัดให้ชายหนุ่มเปิดประตูห้องอาหารสำหรับแขกVIPของร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ปรเมศกำลังจะเปิดประตูกลับหางตาเห็นร่างหญิงสาวทางหลังที่คุ้นเคยกำลังเดินผ่านตรงหน้าเขาไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงสนใจพนักงานหญิงคนเพิ่งเดินผ่านเมื่อสักครู่นี้ เธอคนนั้นเหมือนผู้หญิงในค่ำคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน
“พี่เมศ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
กิ่งพยอมสังเกตท่าทีของรองประธานหนุ่มที่สนใจพนักงานหญิงคนนั้นเหมือนเคยรู้จักกันดี
“พี่ไม่มีอะไร น้องกิ่งเข้าไปรอพี่ด้านในก่อน พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่”
ปรเมศต้องการพิสูจน์ความชัดเจนในตัวบางอย่าง คนที่ทำให้เขาหลุดพ้นจากความทรมานทุกคืนสักที
“ค่ะพี่เมศ” กิ่งพยอมไม่ได้เอะใจอะไรมาก คงคิดว่าเขาคงมีธุระส่วนตัวมากจริงๆ ถึงรีบร้อนวิ่งออกไปแบบนั้น
“อีกเดี๋ยวพี่เมศคงกลับมาดินเนอร์กับกิ่งต่อ”
“แน่ใจเหรอว่าพี่เมศเขาอยากดินเนอร์กับเธอ ยัยเด็กร้องไห้ขี้มูกโป่ง ผู้ชายเขาไม่รักก็ยังจะดื้อด้านอยู่เรื่อย น่ารังเกียจ”
“ไอ้ผู้ชายปากเสีย!”
ทางด้านปรเมศกำลังวิ่งตามพนักงานหญิงคนนั้นไปจนมาถึงลานจอดรถด้านล่าง สายตาคมกริบไม่เจอร่างระหงคนนั้นอีกเลย
“หวังว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่ใช่เธอคนที่ฉันกำลังตามหาหรอก”
ผู้หญิงคนที่ทำให้เขารู้สึกผิดตลอดชั่วชีวิต ความรู้สึกเมื่อห้าปีก่อนยังคงตราตรึงในใจและเขาพลาดช่วงโอกาสสำคัญไปได้
“ไอ้เมศ ทำไมคืนนั้นถึงไม่ถามชื่อเธอคนนั้นว่าชื่ออะไร”
ปรเมศอารมณ์เสียอย่างมากที่ไม่เจอคนสำคัญกลับต้องถอยเดินออกจากตรงนี้ไป โดยไม่คิดว่าผู้หญิงในค่ำคืนนั้นกำลังหลบซ่อนตัวจากเขา ผู้ชายอันตรายที่ไม่คิดว่าจะกลับมาเจอกันอีก
“ผู้ชายคนนั้น เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?!”
- ผู้เขียน
