1 บทนำ
1752 คำ
ณ มาเก๊า ประเทศจีน
ท่ามกลางตึกสูงเฉียดฟ้า ใจกลางเมืองมาเก๊า เป็นเพนท์เฮาส์สุดหรูของมาเฟียหนุ่ม ผู้ทรงอิทธิพลและมีอำนาจในย่านนี้ เขาอาศัยอยู่ที่นี่ นานกว่า 10 ปีแล้ว ทั้งยังเป็นเวลาเทียบเท่ากับที่เขาไม่ได้กลับ ไปที่เมืองไทยเลย
เนื่องจากมีปมในใจหลายอย่างเกี่ยวกับที่นั่น เลยเลือกที่จะอยู่ที่มาเก๊าเป็นหลัก เพราะยังมีธุรกิจกาสิโน โรงแรม และโรงพยาบาลที่ต้องดูแลที่นี่ จนตอนนี้กิจการทุกอย่างเจริญรุ่งเรือง เพราะเขาที่เป็นคนคุมบังเ**ยนทั้งหมด
“นนท์ ชินกร อัคราคินน์” มาเฟียหนุ่มหล่อ ที่ใครหลาย ๆ คนต่างหมายปอง ตอนนี้เขาอายุย่าง 28 ปี แต่ความเก่งกล้าสามารถ เกินอายุไปมาก ด้วยเพราะชีวิตครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ มันเลยหล่อหลอมให้เขา มุ่งมั่นทำทุกอย่างให้ได้ดีด้วยตัวเอง เพื่อสักวันหนึ่งคน ๆ นั้นจะได้มาเห็น
“นายครับ”
“...” ชินกรที่กำลังนั่งดื่มบรั่นดีและคิดเรื่องอดีตอยู่ ก็ต้องตื่นจากภวังค์ ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิทอย่างฉิน
“คุณกันต์มาถึงแล้วครับ” ฉินเอ่ยพร้อมกับยื่นปืนที่พร้อมใช้งานให้
“อืม” เขารับปืนนั้นไว้ ก่อนจะมองมันอย่างเพ่งพินิจพิจารณา
เนื่องจากช่วงนี้ศัตรูเขารอบด้าน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามาจากไหนบ้าง เมื่อไม่กี่วันก่อนนั้นก็โดนลอบยิง แต่ดีที่ความเก่งกาจของเขาและลูกน้อง ทำให้ไม่มีใครเป็นอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจับตัวคนทำไม่ได้ เพราะมันรีบปิดชีพตัวเองก่อน เลยทำให้สาวไปถึงตัวบงการไม่ได้ และตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือ คุ้มกันตัวเองและคนรอบข้างให้ดี เขาจะประมาทแม้แต่วินาทีเดียวไม่ได้
วันนี้เป็นวันที่พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขา อย่าง “หมอกันต์ อัคราคินน์” จะมาทำงานที่นี่ โดยปกติแล้ว พี่ชายของเขาก็ค่อนข้างจะมาที่มาเก๊าบ่อย แต่เมื่อก่อนยังไม่มีอันตรายแบบนี้ เขาก็เลยวางใจได้ แต่มาถึงวันนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป
“ส่งคนไปคุ้มกันเฮีย”
“ครับนาย” พูดจบฉินก็รีบออกไปทำตามคำสั่งผู้เป็นนาย ก็อย่างว่าตอนนี้คงไว้ใจใครไม่ได้จริง ๆ
“ไงเฮีย กูนึกว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวาน” เมื่อเห็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเดินเข้ามาในห้องทำงาน น้องชายที่ดีอย่างเขาก็รีบทักขึ้นทันที เราสองคนอายุห่างกันแค่ปีเดียว ก็เลยสนิทกันมาก
“กูติดธุระนิดหน่อย ก็เลยมาวันนี้”
“ติดธุระหรือติดเด็ก”
“ติดเด็ก”
“มึงนี่นะเฮียติดเด็ก” เขาแทบไม่เชื่อ
“เอ่อ กูหมายถึงว่ากูติดงาน ความจริงวันนี้กูเพิ่งผ่าตัดเสร็จ”
“เหอะ” เป็นแบบนี้คงมีอะไรที่ผิดปกติไปแล้ว
“แล้วนี่ไอ้นายน์มันดีขึ้นหรือยัง”
“ตามประสามันนั่นแหละ ตอนนี้ก็เห็นว่าอยากเรียนรู้ ธุรกิจหลาย ๆ อย่าง” เขาเอ่ยพร้อมกับถอนหายใจ เพราะก็เป็นห่วงน้องชายมากเหมือนกัน
“อืม ปล่อยมันไป ให้มันได้ออกจากเซฟโซนบ้าง แล้วมึงล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“เรื่อย ๆ เหมือนเดิมว่ะเฮีย ชีวิตไม่หวือหวา อยู่ไปวัน ๆ ตามประสาคนไม่อยากมีเมีย” เพราะเขาเองไม่เชื่อมั่นในความรัก ขนาดแม่แท้ ๆ ยังทิ้งไปได้ลงคอ นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ที่จะมอบความรักให้เขาได้ และเขาก็ไม่อยากมอบความรักของเขาให้ใครอีกแล้ว
“หึ” และเรื่อย ๆ ที่พวกเขาพูดถึง ก็คือเรื่อย ๆ แบบใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยจริง ๆ
เมื่อคุยกันเสร็จแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับ ซึ่งเขาก็มีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มอบให้พี่ชายอีกเช่นเคย
“วิทย์มึงส่งของขวัญให้เฮียด้วย” เขาสั่งลูกน้องพร้อมกับยิ้มมุมปาก ของขวัญที่เขามอบไปให้พี่ชายต้องชอบแน่นอน
“ครับนาย” เมื่อได้รับคำสั่ง วิทย์ลูกน้องคนสนิทอีกคน ก็รีบจัดการให้ทันที
ณ กรุงเทพฯ ประเทศไทย
กุก ๆ กึก ๆ ครืด ๆ
“อือออออ”
เสียงอุปกรณ์ทำความสะอาด และเสียงเครื่องดูดฝุ่น ส่งเสียงรบกวนประสาทคนที่กำลังนอนอยู่ ถึงแม้จะไม่ได้ดังมาก แต่เพราะคนที่เพิ่งจะนอนไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง เมื่อได้ยินก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมามาก
“มิริน มาริกา วัฒนารัตนภักดิ์” หมอศัลยแพทย์สาวสุดสวย ประจำโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังอย่าง KS
เธออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียว เพราะผู้เป็นพ่อเสียชีวิตไปเนื่องจากอุบัติเหตุ ส่วนแม่เลี้ยงเมื่อได้เงินประกันที่มากมาย ก็ออกไปซื้อบ้านอยู่เองและได้แต่งงานใหม่ไปแล้ว เลยไม่ได้วุ่นวายกันอีก เมื่อได้เป็นหมอมีรายได้ที่สูงลิ่ว ก็เลยซื้อบ้านใหม่ และอาศัยอยู่เพียงลำพัง และมีเพียงแม่บ้าน วัย 55 ปีอย่าง อิงอร มาเป็นแม่บ้านประจำให้
“ป้าอร!”
“...”
“ป้าอรคะ!”
ด้วยที่รู้สึกหงุดหงิด และรำคาญมากจริง ๆ ทำให้คนตัวบางต้องลุกจากที่นอน และเดินออกไปต่อว่าแม่บ้าน ที่มาทำงานบ้านให้แบบไม่ดูเวล่ำเวลา และตารางงานของเธอ
“คะ คุณมิริน” แม่บ้านอย่างอิงอร ตอบเสียงเรียบ ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยตาม บุคลิกเธอ เพราะรู้อยู่แล้วว่า เจ้าของบ้านคงตื่นมาต่อว่า ซึ่งก็เป็นแบบนี้ประจำ
“มิรินเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลตอนตีสี่เอง แล้วก็เพิ่งนอนหลับไป ทำไมต้องมาทำตอนนี้ด้วย” หมอสาวพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเห็นสีหน้าที่เรียบเฉย และเชิดผยองนั้น เธอยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
“ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ป้า ต้องมาทำความสะอาดนะคะ” อิงอรพูดอย่างไม่สนใจ เนื่องจากเธอก็มีงานอย่างอื่นที่ต้องทำเหมือนกัน และตารางงานก็เขียนไว้ชัดเจน
“ป้าอร!” มาริกาพูดขึ้นอย่างค่อนขอดในใจ แต่เมื่อเห็นสายตาที่ฉายแววดุคู่นั้น มันก็ทำให้เธอเองที่ต้องสงบลง
“ตอนนี้ใกล้เวลาอาหารเที่ยง และป้าก็จะทำงานบ้านเสร็จแล้ว คุณมิรินจะทานข้าวเลยไหมคะ ป้าจะได้ทำให้ แต่ถ้าไม่ป้าจะได้กลับเลย”
“ค่ะ!” ถึงแม้จะมีความรู้สึกที่ไม่พอใจ แต่เพราะอาหารฝีมือป้าอร มันอร่อยและถูกปากเธอมาก เลยต้องจำใจยอม และนั่งรอเงียบ ๆ แทน
ด้วยที่แม่บ้านคนนี้รู้ใจเธอทุกอย่าง และเป็นคนมีความรู้ที่มากมาย ทั้งหน้าตาก็สะสวย ผิวพรรณดี การวางตัวก็เหมือนผู้ดี สวย หรู ดูแพง มีรสนิยม ของแบรนด์เนมก็รู้จักหมดทุกอย่าง จนนึกไม่ถึง จนบางครั้งก็แอบคิดว่า ป้าอรจะเป็นแค่แม่บ้านธรรมดาจริง ๆ เหรอ เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้ประวัติอะไรเลย รู้เพียงแต่แม่บ้านคนนี้ทำงานดี ดูแลเธอได้ทุกเรื่อง
“ค่ะ” อิงอรพูดเสียงเรียบ ก่อนจะถือ อุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นไปที่ห้องเธอ
“วันนี้ห้องมิรินรกหน่อยนะคะ” ด้วยที่กลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ตอนนี้สภาพไหนก็สภาพนั้น ซึ่งเธอก็เก่งแต่ทำงานจริง ๆ เรื่องงานบ้านอย่าคาดหวังเลย เพราะไม่เคยทำอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะ ป้าชินแล้ว” อิงอรยังคงตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ก่อนจะขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอ
“...” มาริกาได้แต่มองตามพร้อมกับถอนหายใจ
มาริกากับอิงอรรู้จักกันมา 5 ปีแล้ว ตั้งแต่ที่เธอเป็นหมอแรก ๆ เนื่องด้วยป้าอรเป็นแม่บ้านประจำของบ้านน้าบัว แม่เลี้ยงของเธอ ที่ตอนนี้แต่งงานใหม่ไปแล้ว และอาศัยอยู่หมู่บ้านใกล้ ๆ กับหมู่บ้านของเธอ ด้วยที่รู้สึกถูกชะตา ก็เลยให้มาทำงานบ้านให้ด้วย แต่เหมือนยิ่งอยู่ด้วยกัน เธอยิ่งรู้สึกว่าป้าอร ดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่บ้านธรรมดา ซึ่งมีอะไรอีกหลายอย่างมาก ที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น
เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง มาริกาก็อาบน้ำเสร็จพอดี พร้อมกับที่ทำความสะอาดห้องนอนให้เสร็จ แม่บ้านที่รู้ใจก็มาทำอาหารให้ต่อ ซึ่งทุกอย่างเป็นของโปรดของเธอหมดเลย ป้าอรใส่ใจทุกอย่าง แม้กระทั่งสิ่งที่เธอแพ้ และไม่ชอบกิน
“ขอบคุณค่ะ” มาริกากินอาหารตรงหน้า ด้วยความเอร็ดอร่อย ความหงุดหงิดที่มีก่อนหน้านี้หายไปอย่างปิดทิ้ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอกับป้าอร ก็มักจะมีปากเสียงกันบ่อย ๆ ซึ่งเป็นแบบนี้จนชินแล้ว
“ค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ ป้าต้องไปบ้านคุณบัวต่อ”
“เดี๋ยวค่ะ พรุ่งนี้มิรินไม่กลับบ้านนะคะ มีอยู่เวรสองวันติด ป้าอรเอากุญแจไปด้วยเลยก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ”
“ห้องมิรินเรียบร้อยใช่ไหมคะ”
“ค่ะ ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว”
“ชุดมิรินล่ะ”
“ป้าเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ”
“เป็นชุดสำหรับออกงาน/เป็นชุดสำหรับออกงาน” ทั้งคู่ก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“ค่ะ ป้าอรนี่ รู้ใจมิรินมากเลยนะคะ แบบนี้คงจะได้จ้างอยู่กับมิรินตลอดไปซะแล้ว”
“มันก็แค่หน้าที่ในตอนนี้ของป้าค่ะ แต่ตลอดไปไม่มีหรอก” อิงอรพูดเสียงเรียบด้วยใบหน้าที่เฉยชาไร้ความรู้สึกใด ๆ
“...” เมื่อได้ฟังคำพูดแบบนี้ หมอสาวก็ถึงกับมองบน เพราะป้าอรมักจะพูดอะไรแบบนี้เสมอ
“ถ้าป้าอรมีลูกชาย แล้วมีลูกสะใภ้ ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะคะ” ถึงจะไม่ค่อยชอบพอกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าป้าอรเป็นคนที่ดูแลคนอื่นได้ดีมาก ๆ
“ไม่เลยค่ะ ป้าเป็นความโชคดีของชีวิตใครไม่ได้หรอก เพราะป้าตัวคนเดียว ไม่มีใครเลยนอกจากตัวเอง”
“เอ่อ...” เมื่อรู้ว่าตัวเองคงพูดอะไรผิดไปอีกแล้ว หมอสาวก็ถึงกับชะงัก รีบหันมองใบหน้าสวยของแม่บ้านที่รู้ใจ ก็เห็นถึงความเศร้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าขอตัวก่อนนะคะ”
“...”
- ผู้เขียน
