ฉันฝืนยิ้มให้มิลิน แล้วเลือกที่จะแกะมือเล็กๆออกห่าง ยามที่ได้มองสบตากับดวงตาหลมโตใสแป๋วคู่นั้น มันยิ่งทำให้ฉันใจสั่น มิลินมองฉันตาละห้อย น้องเหมือนคนจะร้องไห้ น้ำใสๆคลออยู่ในดวงตาคู่นั้น ฉันรู้ ว่ามิลินอยากให้ฉันอยู่ต่อ เพราะก่อนหน้านี้ เรายังมีเรื่องราวที่ต้องทำร่วมกัน มิลินมักจะอวดการบ้านกับฉันเสมอ แต่ครั้งนี้เราเลือกที่จะทานข้าวก่อน แล้วตกลงกันว่า ค่อยไปดูสมุดการบ้านของมิลินพร้อมกัน แต่วันนี้เหมือนฉันจะผิดคำพูด
"มิลินลูก กลับมาทานข้าวกับคุณแม่สิคะ" พี่คริสลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหามิลินที่นั่งอยู่ข้างฉัน
"มิลินอยากให้พี่กัสดูสมุดการบ้านก่อนค่ะ" ตัวเล็กบอกเสียงสั่น แล้วหันไปหาผู้เป็นแม่
"ให้คุณแม่ดูแทนได้ไหมคะ" คำพูดนั้นหลุดออกมา ในเวลาที่มือของมิลินหลุดจากมือของฉันพอดี
จริงๆหน้าที่ตรงนั้น มันควรเป็นของเขา ไม่ใช่หน้าที่ของฉันเลยจริงๆ
"กัสขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกอีกครั้ง ไม่กล้ามองส
