ผมดันร่างเล็กออกจากอ้อมกอดช้าๆ เมื่อรับรู้ว่า อีกคนกำลังร้องไห้ ทั้งที่ผมกำลังร้อน เพราะทุกอย่างมันไม่ได้ดั่งใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดอะไรหลายๆอย่างในหัว แต่สุดท้าย ผมก็เลือกที่จะดับความคิดเหล่านั้น เมื่อยามที่ได้เห็นน้ำตาของอีกคน
เวกัสร้องไห้ เพราะเธอกำลังคิดอะไรในใจอย่างนั้นเหรอ
เพราะแมนยูมันนอกใจ หรือเพราะผมบังคับจิตใจอะไรเธอ
"ขอโทษ" สุดท้ายผมก็เอ่ยออกไปเบาๆ เวกัสมองหน้าผมนิ่งๆ แววตาออกจะงุนงง
"ขอโทษกับอะไรก็ได้ ที่มันทำให้เธอเสียใจ" ไม่เคยเลยที่ผมจะเป็นแบบนี้ ยอมทุกอย่าง เพื่อทำให้อีกคนสบายใจ แม้จะไม่รู้เลยว่า เหตุผลที่ทำให้เธอร้องไห้ มันเป็นเพราะเรื่องอะไรก็ตาม
ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เวกัส เพราะมันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้มันอีกต่อไป
"ถ้าเธอโกรธฉัน ก็ให้เธอมาลงกับฉัน จนกว่าเธอจะพอใจ แต่ถ้าเธอกำลังเสียใจเพราะหมอนั่น เธอก็สามารถลงกับฉันได้เหมือนกัน"
"พี่ยอมได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"
"
