"ว่าไงนะครับ แด๊ดดี้ที่อะไรนะ..." แล้วอยู่ๆ เสียงของคนบางคนก็แทรกขึ้นมา พอหันไปหา จึงพบว่า คนคนนั้นคือพี่แมนยู
"ทำไมมึงมาโผล่ที่นี่ได้" พี่แม็กซ์เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย แต่ไม่ทันที่คนมาใหม่จะได้ตอบอะไร คนตัวเล็กที่อยู่ถัดออกไป ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
"อาแมน..." มิลินยิ้มหวาน พลางวางดินสอสีในมือทันที
"คนสวยของอา คิดถึงจังเลย" พี่แมนทิ้งตัวต่ำ นั่งทับส้นเท้าข้างหนึ่งลงไปหาคนเป็นหลาน ก่อนที่แขนแข็งแรงจะรั้งตัวมิลินเข้าสู่อ้อมกอดในเวลาต่อมา
"คิดถึง ถึงถึง"
ฟอดดด~
"คิดถึงคนสวยของอาที่สุดเลย" คนเป็นอาฟัดแก้มหลานสลับไปมาทั้งสองข้าง ในขณะที่คนเป็นหลาน หัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ
"คิกๆ"
ฉันอมยิ้มกับภาพที่เห็น แต่พ่อของมิลิน กลับมองน้องชายตัวเองอย่างกังวล
เวลาผ่านไป
"มึงมาโผล่ที่นี่ไวไปนะ"
"งั้นหรือครับ แต่ผมว่าก็ปกตินะ" พี่แมนยกยิ้มที่มุมปาก ทำเหมือนไม่สนท่าทีที่กำลังจ้องจับผิดของคนเป็นพี่ชาย ก่
