เหตุการณ์เมื่อสักครู่ มันทำให้ฉันรู้สึกใจหายขึ้นมา การที่มิลินเดินมาจับมือฉัน ทั้งๆที่แม่ของน้องยังนั่งอยู่ตรงนั้น มันทำให้จุกลึกๆในใจ แอบคิดว่า หากคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นฉัน หัวใจก็คงสลาย เมื่อลูกเลือกที่จะเดินจากไป ทั้งๆที่คนเป็นแม่อาจจะกำลังคิดถึงจนสุดใจ
"ไหวไหมกัส เธอหน้าซีดไปนะ แวะโรงพยาบาลไหม" น้ำเสียงที่ห่วงใยจากคนข้างๆ ทำให้ฉันเลือกที่จะส่ายหน้ากลับไป ฉันแพ้กลิ่นน้ำหอมแบบนี้อยู่หลายครั้ง ซึ่งพอได้พักร่างกายสักหน่อย อาการมันจะค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ ซึ่งครั้งนี้ก็คงจะเช่นกัน
"กลับไปพักที่บ้านก็พอแล้วค่ะ"
"แน่ใจนะ?" คนถามเอ่ยออกมาอย่างห่วงใย ทั้งสีหน้าและแววตาของเขา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าห่วงฉันไปหมด ฉันเลือกที่จะคลี่ยิ้มจางๆกลับไป จากนั้นก็เลือกที่จะยืนยันอีกที
"ไหวจริงๆค่ะ กลับบ้านกันนะคะ"
แล้วสุดท้าย พี่แม็กซ์ก็เลือกที่จะพยักหน้าออกมา
@บ้านของแม็กซ์เวลล์
เวลา 13:20 น.
ช่วงบ
