"พี่มองหน้าผมแบบนี้ หมายความว่าพี่กำลังไม่พอใจอย่างนั้นเหรอครับ?"
ผมบดกราม ในขณะที่มันขยับยิ้มโดยไม่สะทกสะท้านใดๆ
"จริงๆผมว่าพี่ไม่ควรรู้สึกอะไร และไม่ควรไม่พอใจผมนะครับ"
"หน้ากูมันยังแสดงออกไม่ชัดเจนสินะ ว่าตอนนี้กูรู้สึกอะไร" ผมถามออกไป และส่งสายตาจ้องมองมันไม่วางตา แม้ตอนนี้ผมจะรู้ตัวว่า ตัวเองเมาจนจะตายห่า แต่ฤทธิ์ของสุรา ก็ไม่สามารถข่มอารมณ์แห่งความไม่พอใจที่มีอยู่ในตอนนี้ได้
"ที่ผมพูดว่าจริงๆที่ไม่ควรโกรธผม มันเป็นเพราะว่าตัวของพี่เอง ก็ทำให้เธอเสียใจไม่ได้ต่างกัน ...มองผมด้วยสายตาแบบนั้น ไม่เห็นเงาตัวเองอยู่ในดวงตาของผมบ้างเลยเหรอครับ?" แมนยูเหยียดตามองผมอย่างจงใจ มันทำเหมือนไม่พอใจอะไรในตัวผมสักอย่าง ในขณะที่ผมต่างหากล่ะ ที่ควรรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของมัน
"ถ้ามึงรักผู้หญิงคนนั้น คนที่มึงกำลังจะไปหา และไม่สามารถมีแค่เวกัสคนเดียวได้ ก็ปล่อยเธอ"
"พี่ว่าไงนะ?" แมนยูหรี่ตามอง ท
