"ฮึก..." เสียงสะอื้นหลุดออกมา เมื่อมิลินร้องไห้หนักขึ้น คริสเองก็น้ำตาคลอ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
"มิลินโกรธแด๊ดดี้เหรอครับ" ผมร้องถาม มันจุกอยู่ในอก เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมกังวลเรื่องปัญหาครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับลูกมาโดยตลอด พอวันหนึ่ง มาเห็นลูกกำลังแบกรับความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ที่ผมรู้ดีแก่ใจว่า ไม่สามารถแก้ไขและก้าวผ่านมันไปได้ง่ายๆ มันเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วนๆเลย
"มิลิน ฮึก... มิลินไม่อยากให้คูมพ่อ ฮึก... เป็นคนไม่ดี ฮื่อ..." หัวใจของผมกระตุกวาบ เมื่อได้ยินเสียงที่ยังสะอื้น หลุดคำพูดนั้นออกมา มิลินทิ้งตัวลงไปจากหน้าตักของผม แล้วเดินเข้าไปหาคุณย่าแทน
"หาย่ามาลูกมา คนเก่งของย่าไม่ร้องนะคะ"
"ฮึก... ฮื่อ..." มิลินกอดคุณย่า ซุกใบหน้าเข้ากับหน้าท้องของท่าน โดยไม่หันมามองที่ผม และแม่ของเธอเลย
"ไม่อยากให้คูมพ่อเป็นคนไม่ดี ฮึก... ฮื่อ.."
