"โกรธแด๊ดดี้เหรอครับ" ผมเอ่ยถาม พร้อมกับฝังริมฝีปากลงที่ขมับบาง
มิลินเบะปาก ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง ผมจึงรั้งตัวบุตรสาวเข้ามาแนบอก โดยไม่คิดที่จะรอคำตอบอีกต่อไป
"แด๊ดดี้ขอโทษนะครับ ที่ทำลูกสาวคนสวยของแด๊ดดี้ร้องไห้ แต่ถ้าแด๊ดดี้ไม่พูด แด๊ดดี้ก็จะกลายเป็นคนขี้โกหก ซึ่งแด๊ดดี้ไม่อยากโกหกมิลินอีกต่อไป"
คนตัวเล็กเปล่งเสียงสะอื้นให้หลุดออกมา แต่ทว่า แขนเล็ก ยังเกี่ยวที่ลำคอของผมเอาไว้อย่างเดิม
"แด๊ดดี้รักมิลินนะลูก รักมิลินที่สุดในโลกเลย"
ร่างเล็กในอ้อมกอดที่สั่นสะท้าน ทำให้ผมรู้สึกใจหายไม่ต่างกัน ลูกของผมคงเสียใจมาก ทุกๆย่างก้าวของมิลิน ไม่เคยมีแม่ ไม่เคยมีครอบครัวที่อบอุ่น ตั้งแต่เริ่มนั่ง เริ่มคลาน เริ่มเดิน จนกระทั่งก้าวเดินได้เอง ชีวิตของมิลินล้วนมีพ่อและคุณย่า แม้ผมจะมองว่า ผมสามารถรับผิดชอบหน้าที่ตรงนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่สุดท้ายแล้ว นั่นมันก็เป็นความคิดของผมแค่เพียงผู้เดี
