พายุ.....
ตอนนี้เรากำลังเดินทางกลับหลังจากตรวจเสร็จพระพายเป็นไข้หวัดธรรมดา ผมโคตรโล่งอกเลยกลัวแกจะเป็นอะไรมาก เพราะตั้งแต่เช้าพระพายมีอาการซึมๆ ไม่พูดไม่จาไม่หัวเราะ เห็นแกเงียบไปก็รู้สึกใจคอไม่ดี ผมยอมให้แกร้องเพลงยอมให้หัวเราะวิ่งไล่กับพี่ชายแม้จะเสียงดังหนวกหูไปบ้างในบางครั้งแต่ผมก็ทนได้นะดีกว่าถ้าต้องทนเห็นแกเงียบๆ ซึมๆ ไม่พูดจากับใครแบบนี้ เห็นแคร์บอกว่าตั้งแต่เช้าก็ไม่ยอมทานอะไรเลยแม่แต่นม
"พระพายครับหิวข้าวมั้ย" ส่ายหน้า
"อยากกินนมมั้ย" ส่ายหน้า
"อืมมม อยากกินไอติมมั้ย" พอพูดคำว่าไอติมเด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมาทันทีก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ไม่ได้นะ แกไม่สบายอยู่" ว่าและแม่ของพระพายต้องไม่ยอม
"กินนิดกินหน่อยไม่เป็นไรหรอกมั้ง ตอนเด็กๆ เวลาฉันไม่สบายฉันชอบกินไอติมนะ มันทำให้สดชื่นแล้วก็จะหายไข้เร็ว"
"หม่ามี๊ขาาา น้องพายอยากกินติมกับคุงลุง" สายตาอ้อนวอนของเด็กน้อยก็สามารถทำให้แม่ของแกใจอ
