เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ ในขณะที่รัมภามองแผ่นหลังกว้างชุ่มเหงื่อด้วยความเสียใจ
“ฉันให้เวลาเธอพักครึ่งชั่วโมง หลังจากนี้ฉันจะมากระเด้าเธอต่อ”
เขายัดกายเปลือยลุกขึ้นยืน หล่อนรีบถลาไปรั้งแขนกำยำเอาไว้ และวิงวอน
“พี่ภีม... ฟังภาก่อนได้ไหมคะ...”
เขายืนนิ่ง ไม่ได้ตอบ หล่อนจึงกัดฟันพูดต่อ
“ความจริงแล้วภา... ภารักพี่ภีมนะคะ”
หล่อนพูดได้แค่นั้น แขนกำยำที่เกาะเกี่ยวอยู่ก็ถูกสลัดแรงๆ และเขาก็ก้าวออกห่าง พร้อมกับหันมาเผชิญหน้า ใบหน้าหล่อจัดเต็มไปด้วยความเหยียดหยามดูแคลน
“หยุดโกหกได้แล้ว”
“ภาไม่ได้โกหกนะคะ ภารักพี่ภีม ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าพี่ภีมเป็นใคร”
หล่อนเห็นเขาชะงักเหมือนรับฟัง ก็รีบพูดต่อ
“เมื่อหลายปีก่อน เราเจอกันที่อังกฤษ พี่ภีมน่าจะจำได้ แต่ตอนนั้นภาไม่แน่ใจว่าพี่ภีมรู้ไหมว่าเป็นภา แต่ภาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือพี่ภีม”
เขาก็ยังยืนนิ่งเหมือนเดิม สีหน้าไม่แสดงความรู้สึก แววตาก็ยั
