ตกเย็น ภีมพัฒน์ก็กลับมาถึงบ้าน เขากล่าวทักทายมารดา แต่บอกให้คนรับใช้ไปเรียกรัมภาให้ขึ้นไปหาที่ห้องนอน
“คุณภายังไม่กลับเข้ามาเลยค่ะ”
“ยังไม่กลับ?”
“ใช่ค่ะ คุณภีม” สาวใช้ตอบตามจริง
ภีมพัฒน์หันไปมองมารดาด้วยความแคลงใจ
“ลูกสะใภ้คนดีของคุณแม่ออกจากบริษัทของผมตั้งแต่บ่าย นี้จะหกโมงเย็นอยู่แล้วยังไม่กลับมาอีกเหรอครับ”
“อ้าว แม่จะรู้เหรอ ก็เห็นตอนสายๆ หนูภาบอกว่าพ่อภีมเรียกให้ไปหา แม่ก็นึกจะกลับมาพร้อมกัน”
“เธอออกมาก่อนครับ”
ภีมพัฒน์เริ่มใจคอไม่ค่อยดี เพราะยังจำสายตาตัดพ้อของรัมภาได้อย่างชัดเจน
“บางทีหนูภาอาจจะอยู่ที่บ้านนู้นก็ได้” ดวงใจหมายถึงบ้านของพ่อแม่รัมภา
ภีมพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาหญิงสาวทันที แต่ผลที่ได้ก็คือรัมภาปิดเครื่อง
“เป็นยังไงบ้างพ่อภีม” ดวงใจถามลูกชาย อดร้อนใจตามไม่ได้
“รัมภาปิดเครื่องครับ”
“งั้นก็โทรหาคุณรำไพสิ พ่อภีมก็มีเบอร์
