เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอตลอดทางที่เขาจับมือเธอลงมายังลานจอดรถใต้ห้าง และเมื่อถึงประตูทางออก เขากลับผละมือออก พร้อมกับหันมาบอกเธอ
"รอตรงนี้เดี๋ยวไปเอารถมารับ มันอยู่ไกล"
คนตัวเล็กได้แต่มองตามแผ่นหลังแกร่งของเขาที่กำลังวิ่งไปยังตามโถงของลานจอดรถ ซึ่งดูจากสายตาก็คิดว่ามันไกลมาก
อ่า รถคงจอดไกลมากสินะ เพราะตอนนี้เธอเห็นแค่เพียงแผ่นหลังที่หายลับไปยังมุมหนึ่ง เขาคงไม่อยากให้เธอเดินจนเมื่อยขาสินะ ว่าแล้วก็ยืนรอเขาอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง
แต่ไม่ทันที่รถของเขาจะมารับเธอด้วยซ้ำ ไหล่แบบบางกลับโดนสะกิดขึ้น จนเธอต้องหันไปมอง และก็พบว่าเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาส่งยิ้มกว้างมาให้เธอก่อนจะเอ่ย...
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าผมขอช่องทางการติดต่อได้ไหมครับ ขอเฟซบุ๊กก็ได้ครับ"
"เอ่อ ขอเฟซฉันเหรอ" เธอได้แต่กะพริบตาปริบๆ เพราะอยู่ในสถานการณ์ชวนกระอักกระอ่วน
รู้อยู่หรอกว่าเขาขอเธอนั่นแหละ... ถ้าให้ไปคงมีปัญหาอ
