เธอเดินออกจากห้องของพี่ไต้ฝุ่น โดยที่มีร่างสูงของใครบางคนที่เดินตามหลังเธอมาอย่างเงียบๆ ใบหน้าเขายังคงเรียบตึง
ตึงมาก จะเก๊กให้ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อเขาไม่พูดเธอก็จะไม่พูดแล้วกัน ปล่อยให้เขาเป็นบ้าเป็นบอไปคนเดียวเถอะ
เธอยืนรอเขาในลิฟต์มองดูคนตัวสูงที่เดินอย่างเชื่องช้าประวิงเวลา จนเธอได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ขาเขาก็ยาวแต่ทำไมต้องเดินช้าให้เธอยืนรอกดปุ่มให้เขาเข้ามาด้วย
"จิ! ทำไมต้องเดินเล่นตัวขนาดนั้น เดี๋ยวก็ปิดให้เดินลงบันไดไปเลยซะนี่"
เธออดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ และในที่สุดคนใบหน้าบูดบึ้งนั้นก็เข้ามาภายในลิฟต์ก่อนจะเดินไปพิงกับผนังลิฟต์กอดอกมองใบหน้าเธอที่สะท้อนอยู่บนผนังที่เป็นเหมือนกระจก
"ทำหน้าแบบนี้ ไม่พอใจอะไรครับคุณ"
เขาเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ก็จงใจให้เธอได้ยิน เธอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมา
"เปล่าสักหน่อย"
ว่าแต่หน้าเธอบูดบึ้ง เขาคงไม่ได้มองตัวเองใน
