“ผมคิดถึงมัมที่สุดเลยฮะ!”
ตาหนูใช้สองแขนป้อมๆ กอดคอเธอแน่นและหอมแก้มเธอซ้ายขวาดุจเดียวกับที่แม่ทำกับตนเอง
“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน”
ปาหนันหัวเราะกับความขี้ประจบของลูกน้อย ตอบกลับพลางรัดร่างป้อมๆ นั้นแน่นราวกับจะแกล้ง เด็กชายหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ ก่อนจะดิ้นรนออกจากอ้อมกอดเธอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าขึงขังว่า
“ผมเป็นเด็กดีนะฮะ ไม่ได้ซนเลย”
ปาหนันหัวเราะมากกว่าเดิม ความเจ็บปวดและความเศร้าโศกเหมือนได้รับการเยียวยาจากมนตร์วิเศษประจำตัวเธอ ซึ่งก็คือรอยยิ้มอันสดใสของลูกชายนั่นเอง
เจ้าตัวร้ายออกตัวมาก่อนอย่างนี้ แสดงว่าต้องก่อเรื่องอะไรให้กับคุณตาคุณยายแน่ๆ “แม่จะยังไม่เชื่อจนกว่าคุณตากับคุณยายจะยืนยันนะ” หญิงสาวไม่เชื่อคำพูดของเด็กชาย ขณะที่แอรอนได้ยินแม่พูดอย่างนั้นก็ฉุดแม่ให้ไปหาคุณตาคุณยายที่อยู่ในครัวทันที
“งั้นไปหาคุณตากับคุณยายกันเลยฮะ!”
“จ้าๆ” ปาหนันหัวเราะ ขณะแกล้งขืนตัวเอ
