สองเดือนต่อมา...
ปาหนันมือเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง หัวใจเธอเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงทั้งๆ ที่รู้สึกเยียบเย็นไปทั่วทั้งร่างกับสิ่งที่เกิดขึ้น สมองโล่งว่างขาวโพลน แข้งขาอ่อนแรงเสียจนทรงตัวไม่อยู่ จึงต้องค่อยๆ ใช้สองมือค้ำกับเคาน์เตอร์หินอ่อนแล้วรูดตัวเองลงนั่งกับพื้นอย่างช้าๆ ขณะที่หลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“ท้อง…อย่างนั้นเหรอ?”
๐๐๐๐
ตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพดวงตาแดงก่ำ อาการตัวเบาโหวงยังไม่จางหายไปจากเธอทว่าก็ดีขึ้นมากแล้ว โทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเธอก็กรีดเสียงร้องดังขึ้น
และไม่ต้องดูรายชื่อคนติดต่อเข้ามาเธอก็รู้ว่าเป็นใครไปไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่คนที่ตั้งตัวเป็นผู้คุมของเธอนั่นแหละ
นับตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ทุกการกระทำทุกอย่างของเธอถูกจับตามองอย่างเข้มงวดจนเธออดคิดไม่ได้ว่าขอเพียงแค่เธอก้าวออกจากห้องนอนช่วงเวลาไหนบ้าง เข้าออกวันละกี
