เมื่อวางสายไปเธอจึงลงไปทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวใหญ่ซึ่งตั้งอยู่หน้าจอทีวีภายในห้องรับแขกเล็กๆ ของบ้านพ่อกับแม่ที่เธอมักจะพาลูกชายกลับมาที่บ้านอย่างน้อยสัปดาห์ละสองถึงสามครั้งด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ร่างกายเธอตอนนี้แข็งตึงไปหมดเพราะเต็มไปด้วยความรู้สึกเครียดกับปัญหาที่เกิดขึ้น
เด็กชายที่ออกไปเล่นกับคุณตากลับมาจึงได้เห็นว่ามารดานั่งเอาศีรษะพาดกับขอบโซฟาตัวใหญ่ สีหน้าซีดเซียวและเต็มไปด้วยความอ่อนแรงนั้นก็ทำให้พ่อหนูน้อยอดปีนขึ้นไปอยู่ข้างๆ แล้วเอื้อมมือไปแตะหน้าผากมารดาอย่างที่แม่ชอบทำกับตนเองไม่ได้ พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าห่วงใย
“มัมเป็นอะไรไปฮะ”
ปาหนันลืมตา เห็นดวงหน้าลูกชายที่ถอดแบบมาจากคนที่ทำให้ตนเองโมโหก็อดที่จะเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียวไม่ได้ว่า “ก็แด๊ดน่ะสิ!”
ตอนนี้เด็กชายเรียกเอเดรียนว่าแด๊ดตามที่อีกฝ่ายสอน
“แด๊ดทำไมเหรอฮะ” เด็กชายเอียงคอมองด้วยความสงสัย และดวงตาใสแจ
