สามวันต่อมา
“ถ้าคุณไม่สบายแบบนี้ ไปหาหมอดีไหมปาหนัน”
มหาเศรษฐีหนุ่มไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องน้ำ หากยืนอยู่หน้ากรอบประตู บังทางออกเอาไว้จนคนตัวเล็กกว่าไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้ และหญิงสาวก็รู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ จนกว่าเขาจะได้สิ่งที่ต้องการ
ปาหนันมองสบกับดวงตาสีเขียวคู่นั้นของเขาแล้วหลุบเปลือกตาลงต่ำ อาการของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนมากขึ้นทุกวัน แม้จะพยายามฝืนมากแค่ไหนแต่ก็คิดว่าคงเก็บไม่มิดอยู่ดี และในที่สุดคนช่างสังเกตก็เริ่มรับรู้ความผิดปกติจนได้
เธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าเธอไม่สบายเป็นอะไร เพราะขืนเธอบอกปาหนันคิดว่าเรื่องมันต้องยุ่งยากซับซ้อนยิ่งกว่านี้ เธอไม่คิดมาก่อนว่าแค่เผลอใจครั้งเดียว...ผลที่ตามมาจะวุ่นวายมากขึ้นกว่านี้
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งๆ ที่ใบหน้าตัวเองซีดเซียวและท่าทางคล้ายจะเป็นลมอย่างเห็นได้ชัด คนฟังขมวดคิ้วมุ่นเหมือนไม่เชื่อในสิ
