หลังจากที่วางสายจากมารดาได้เพียงหนึ่งชั่วโมงเอเดรียนก็มาปรากฏตัวที่บ้านของเขาที่เซาท์แฮมป์ตันด้วยวิธีทางอากาศโดยเรียกให้เฮลิคอปเตอร์ที่ใช้สำหรับเดินทางในชั่วโมงเร่งด่วนให้มาส่งเขาที่นี่พร้อมกับสั่งนักบินให้รอกลับไปพร้อมกัน
บ้านหลังนี้เอเดรียนไม่ค่อยได้แวะมาเท่าไรนักเนื่องจากมันไม่ใช่สถานที่ที่เขารู้สึกว่าเป็นบ้านหรือให้ความรู้สึกที่ดีเท่าไรนัก เอเดรียนยอมรับก็ได้ว่าเขาเกลียดบ้านหลังนี้แม้ว่ามันจะเป็นบ้านที่เขาอยู่จนถึงอายุสิบสองก่อนจะย้ายไปเรียนที่แมนฮัตตันและไฮสคูลเขาก็เข้าไปโรงเรียนประจำก็ตาม ทว่าช่วงวัยเด็กที่บ้านหลังนี้ก็เป็นอะไรที่ไม่ได้น่าจดจำสิ้นดี
“ซินญอร์แอดดิสันคะ”
เสียงของหญิงสาววัยใกล้เคียงกับเขาดังขึ้นจากเบื้องหน้าทันทีที่เอเดรียนเหยียบย่างเข้าสู่ตัวบ้าน ชายหนุ่มมองผู้ช่วยคนสนิทของมารดาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่อีกฝ่ายก้าวตรงเข้ามาหาเขาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทางนอบน้
