“นั่นแล้วแต่แม่จะคิด” เอเดรียนตอบเสียงเรียบ “แต่ผมอยากรู้เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ที่ผมกับปาหนันต้องแยกกันไปเป็นแผนของแม่ใช่ไหม”
“ใช่” นางตอบด้วยท่าทีสะใจ “ฉันทำเอง แล้วยังไงล่ะก็ในเมื่อฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่ยอมแพ้ แกก็ไม่ฟังเอง เอาแต่หน้ามืดตามัวกับนังเด็กยาจกนั่นอยู่ได้! บูชาความรักเหมือนพ่อแกอีกหรือไง พวกแอดดิสันนี่สอนแกยังไงกัน” ตอนท้ายนางบ่นด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
เซซิเลียก็รู้เหมือนที่ลูกชายของนางรู้...พวกแอดดิสันไม่ได้ไร้หัวใจ แต่เลือกที่รัก...เพียงแต่นางก็รู้ดีว่านางไม่ใช่คนๆ นั้น นางเคยหยิ่งทระนง เคยคิดว่าตัวเองไม่มีทาง...ตกหลุมรัก แต่นางก็...หึ แล้วเป็นยังไงสุดท้ายสามีของนางก็เป็นคนที่รักใครต่อใครได้แต่ไม่มีวันรักนางจนกระทั่งเขาตาย!
“แม่ทำยังไง” เอเดรียนย้อนถามเสียงเรียบเย็น ขณะพยายามที่จะสะกดกลั้นโทสะเอาไว้
“ก็อาศัยความหน้ามืดตามัวของพวกแกสองคนยังไงล่ะ!” เซซิเลียตอบ “ฉันก็แค่บอกม
