ปาหนันขยับตัวอย่างเฉื่อยชาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอกรีดร้องดังขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าน่าจะเป็นคนที่เพิ่งออกไปทำงานสายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนโทร.เข้ามา ทว่าเมื่อเห็นว่าผู้ติดต่อนั้นเป็นสายเรียกเข้าจากบ้านของเธอเอง หญิงสาวก็เปลี่ยนท่าทีฉับพลัน รีบรับสายโดยเร็วเพราะปกติแล้วมารดาเธอมักไม่โทร.มาในยามเที่ยงวันเช่นนี้หากไม่มีเรื่องด่วน
“ฮัลโหล...”
“มัม!” เสียงเล็กๆ ที่แสนจะคุ้นหูเรียกเธอเสียงดังด้วยน้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเด็กๆ ทันที “เมื่อไรจะกลับบ้านฮะ” คำถามคาดคั้นในวินาทีถัดมาของแอรอนปีศาจน้อยจอมแสบของเธอก็ทำให้ปาหนันหลุดขำทั้งๆ ที่ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอคลอง
“เพิ่งผ่านไปแค่สามวันเองนะลูก” เธอปลอบลูกชายอย่างอ่อนโยน “อดทนก่อนสิครับ”
อันที่จริงนอกจากปลอบลูกชายแล้วปาหนันยังปลอบใจตัวเองด้วย
สามวันแล้ว...ที่เธออยู่ที่นี่ เหลือเวลาอีกสี่วัน...อิสรภาพก็จะเป็นของเธอ
ตลอดกาล...
