นางบำเรอชั่วราตรี

ตอนที่1

ปาหนันเงยหน้าขึ้น สูดจมูก พยายามระงับน้ำตาที่ขังคลออยู่ในหน่วยตาให้ย้อนกลับคืนไป เธอบอกตัวเองอย่างดุดันในใจว่าจะต้องไม่ร้องไห้ ถึงข้างในจะเจ็บปวดมากแค่ไหน หัวใจเหมือนถูกเหยียบย่ำบดขยี้จนแหลกสลายเพียงใด แต่เธอก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้...

อยู่เพื่อใครอีกคนที่ก่อกำเนิดขึ้นมาจากความรักของเธอและความสนุกของใครบางคน

หญิงสาวกัดริมฝีปาก เสียงของคนคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหู ชัดเจนเหมือนเขรีากำลังพูดอยู่ต่อหน้า

‘ผมไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนนั้น...เธอเป็นได้แค่นางบำเรอยามราตรีเท่านั้นแหละ’

นางบำเรอยามราตรี...

นางบำเรอ...

นาง…

ปาหนันกัดริมฝีปากแรงขึ้นจนในที่สุดก็รู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือดในปาก แต่เธอก็ไม่ได้คลายริมฝีปากออก ซ้ำยังออกแรงเพิ่มขึ้นเพราะความเจ็บปวดนั้นไม่อาจเทียบเท่าสิ่งที่อยู่ข้างในได้เลย แม้จะผ่านมานานตั้งแต่เช้าแล้วแต่มันก็ยังให้ความรู้สึกสดใหม่อยู่เสมอ

ปาหนันกำมือเป็นหมัดแน่นอีกครั้งจนปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือให้ความรู้สึกเจ็บแสบแล้วจึงคลายออก หญิงสาวก้มมองก้อนกระดาษกลมๆ ที่อยู่ในมือข้างหนึ่ง มันถูกเธอกำแน่นและขยำขยี้ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่ได้รับจากมือของสตรีผู้นั้น

เช็คที่มีตัวเลขเจ็ดหลักซึ่งเธอได้รับมาในช่วงเที่ยงของวันนี้

ผู้หญิงคนที่...ทำให้เธอได้ตาสว่างและรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ฉุดรั้งให้เธอรู้สึกเหมือนกับตกลงมาจากที่สูง ดึงรั้งให้เธออยู่กับความจริงว่าเป็นเช่นไร และทำให้เธอรู้ตัวราวกับมีมือล่องหนมาตบหน้าเรียกสติซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอควรจะตื่นจากความฝันที่คิดว่างดงามนั้นเสียที

เจ้าชายก็คือเจ้าชาย...ทาสต่ำต้อยอย่างเธอนับเป็นอะไรได้ในชีวิตของคนที่อยู่สูงเกินเอื้อมคนนั้น...ถ้าไม่ใช่ว่าเธอเป็นเพียงทางผ่านให้เขาเหยียบย่ำเพื่อให้เขาได้เจอกับคนที่ดีกว่า คนที่เหมาะสมคู่ควรกัน และคนที่เขา...รัก

ปาหนันละสายตาจากเช็คใบนั้นก่อนจะเบือนหน้าไปมองนาฬิกาติดผนัง ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม และจากที่เธอรู้มาการประชุมของเขาก็ใกล้จะเสร็จแล้วเช่นเดียวกัน อีกไม่นานเขาก็จะเดินกลับมายังห้องนี้และเธอก็มักจะนั่งรอเขาอยู่อย่างนี้เป็นเวลานานหลายเดือนแล้ว แต่วันนี้จะไม่เหมือนทุกวัน เธอจะไม่ได้ต้อนรับเขาที่มีสีหน้าเหนื่อยล้าเบาบางในตอนที่ต้องทำงานล่วงเวลานานๆ ด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่ได้เข้าไปส่งน้ำให้ ไม่ได้สวมกอด หรือแสดงความใกล้ชิดใดๆ อย่างคนรักกับเขาอีก

เป็นนางบำเรอ...

ก็แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ...

ปาหนันเหยียดยิ้มเย้ยให้กับตนเอง กว่าจะรู้สถานะว่าเธอไม่ใช่คนรัก ก็เสียเวลาให้กับความโง่ไปเกือบปี ไม่นับเวลาเป็นปีก่อนหน้านั้นที่ตกหลุมรักเขา

เธอควรจะรู้ตัวตั้งนานแล้วเพราะเขาไม่เคยบอกรักเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะถามตรงๆ หรือหลอกล่ออย่างไรเขาก็ไม่เคยพูดคำว่ารัก...มีแต่การกระทำเท่านั้นที่ทำให้คิดไปเอง และเธอก็โง่พอที่จะตีความเข้าข้างตัวเองทั้งๆ ที่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่รัก

เสียงกุกกักตรงประตูทำให้ปาหนันหลุดจากความคิดของตัวเอง เธอหันไปทางต้นเสียงแล้วจึงเห็นร่างสูงใหญ่ของเจ้าชายเดินเข้ามาภายในห้อง สีหน้าของเขามีความเหนื่อยล้าบางเบาอย่างที่คาดเดา และวินาทีต่อมาเมื่อเขาเห็นเธอ ดวงตาสีมรกตคู่นั้นก็เป็นประกาย ริมฝีปากหยักสวยที่ตอนแรกติดจะบึ้งตึงนั้นก็คลายแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางเบาบนนั้น

ถ้าไม่เพราะเธอสังเกตและไวต่อปฏิกิริยาเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ของเขาเสมอ ปาหนันก็คงไม่สามารถมองได้ออกเลยว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเช่นไร เพราะผู้คนส่วนใหญ่มักคิดว่าเขามีเพียงใบหน้าเรียบเฉยเยือกเย็นเพียงใบหน้าเดียวเสมอ ถึงกับมีคนเคยพูดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใบหน้าของเจ้าชายคนโตแห่งแอดดิสันกรุ๊ปก็ไม่มีทางเปลี่ยนสีหน้า ต่อให้มีคนตายต่อหน้าเจ้าชายคนโตก็คงมีสีหน้าสงบเยือกเย็นดังเดิม ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอคัดค้านเสมอ เพราะถ้าสังเกตดีๆ แล้วดวงตาของเจ้าชายต่างหากที่สื่ออารมณ์ต่างๆ ออกมาให้ได้รับรู้

“ดีใจที่เธอยังรออยู่ ฉันนึกว่าเธอกลับไปแล้ว”

เขาเอ่ยกับเธอเป็นประโยคแรกในตอนที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ปาหนันส่งยิ้มบางเบาให้เขา วินาทีนี้รู้สึกตัวเองเยือกเย็นอย่างน่าประหลาดใจ

“ฉันรอคุณอยู่ค่ะ”

เรื่องระหว่างเธอกับเขาไม่ใช่สิ่งที่ใครจะรู้ได้ง่ายๆ เผลอๆ มีคนนอกเพียงสองสามคนเท่านั้นที่รู้ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นคนสนิทของเขาเท่านั้น เจ้าชายของเธอระมัดระวังตัวเองเสมอในเรื่องของข่าวอื้อฉาว เขาไม่ต้องการให้ข่าวไม่ดีทั้งหลายเล็ดลอดออกไปแล้วทำให้ภาพลักษณ์ทายาทคนโตซึ่งเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลแอดดิสันคนต่อไปต้องเสื่อมเสีย และถ้ามีข่าวว่าเขามีคนรักเป็นหนึ่งในพนักงานต่ำต้อยภายในบริษัทของตัวเองจึงไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก เธอจึงร่วมมือกับเขาเก็บงำความลับนั้นเสมอมา โชคดีที่เธอทำงานอยู่ในฝ่ายเลขานุการที่คอยซัพพอร์ตฝ่ายบริหารอยู่แล้ว จึงมีโอกาสและช่องว่างมากมายในการพบกันระหว่างเธอกับเขาโดยไม่ให้มีข่าวเล็ดลอดออกไป

“ท่าทางเธอดูเครียดๆ นะสวีตตี้” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาสำรวจ บางครั้งเจ้าชายของเธอก็ฉลาดและจับสังเกตเก่งเสียจนน่าหวาดหวั่น “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า” ตอนท้ายน้ำเสียงราบเรียบนั้นแสดงความห่วงใยออกมา

ทุกครั้งที่เขาแสดงท่าทีใส่ใจเช่นนี้มักจะทำให้เธอหัวใจเต้นแรงและปลาบปลื้มทุกครั้ง แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้

ความขมปร่าคล้ายกับแผ่ซ่านจากอกไปทั่วลำคอ เธอจ้องมองเขานิ่งก่อนจะพยายามส่งยิ้มที่เธอรู้ว่าฝืนมากแค่ไหนไปให้เขา ตอนแรกคิดจะปฏิเสธแต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้ารับอย่างเงียบงัน

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่มีเครื่องหน้าทุกชิ้นส่วนงดงามสมบูรณ์แบบนิ่งงันไป เธอกวาดตามองใบหน้าของเขาแล้วลอบถอนหายใจ ปาหนันรักทุกอย่างที่เป็นเขา เธอรักดวงตาคมกริบของเขา รักจมูกโด่งของเขา รักริมฝีปากหยักลึกของเขา คิ้วเข้ม หน้าผากกว้าง ร่างกายทุกสัดส่วน สัมผัสของเขา แม้กระทั่งนิสัยเสียอย่างความเผด็จการของเขาเธอก็หลงรัก...

ตอนเธอรักอย่างหมดใจก็ใช้เวลาเพียงชั่วขณะหนึ่งในการตกหลุมรัก

ทว่า…ตอนที่กำลังจะก้าวเดินจากไป...เธอก็หวังว่าคงจะใช้เวลาลบล้างความรักนั้นไม่นานนัก

ภาวนา…อย่าให้นานนักเลย