หล่อนไม่มีทางนอนหลับต่ออีกได้แน่ หากไม่ได้ลงมามองให้เห็นกับตาว่านิโคไลกลับไปแล้วจริงๆ ภาวนา... ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอให้นิโคไลกลับไปแล้วด้วยเถอะ เท้าบางเย็นเฉียบค่อยๆ ก้าวลงมาจากขั้นบันไดไม่นานก็ลงมาถึงขั้นสุดท้าย หล่อนก้าวเดินตรงไปยังประตูตึกใหญ่ มันปิดอยู่ แต่หล่อนก็จำเป็นต้องเปิดมันออก
“อิงหวังว่าคุณนิค... จะกลับไปแล้วนะคะ”
หญิงสาวพึมพำแผ่วเบาอย่างมีความหวัง ก่อนจะผลักประตูไม้ตรงหน้าให้เปิดกว้างออก สายลมที่ซัดเข้ามาใส่ร่างนั้นไม่ได้ทำให้หัวใจของหล่อนสั่นสะท้านได้เท่ากับภาพตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว
“คุณนิค!”
นิโคไลยังคงอยู่ตรงนั้น ที่เดิมที่หล่อนเห็นเมื่อช่วงหัวค่ำ เขายังไม่ได้ไปไหน นั่งตากฝนอย่างยอมจำนน หัวใจสาวแทบหยุดเต้น
“คุณนิค...”
มือบางรีบคว้าร่มคันใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปหาเจ้าดวงใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว แม้ทั้งสายฝนและสายลมที่กรรโชกเข้าใส่จะรุนแรง แต่สุดท้ายหล่อนก็สา
