นี่มันที่ไหนกันวะ?!
ฟลินน์ เบรดฟอร์ดลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสน มึนงง และปวดหัวขนาดหนัก เขาไม่ได้ขยับตัว ได้แต่นอนนิ่งและมองเพดานสีขาวด้วยความรู้สึกว่ามันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เพราะที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา...มันไม่ใช่ห้องทุกห้องของเขา ไม่ใช่แม้กระทั่งห้องพักในโรงแรม แค่เห็นเพดานนี่เขาก็รู้แล้วว่านี่คือห้องที่ซอมซ่อที่สุดเท่าที่เขาเคยอยู่มา ซึ่งแน่นอนว่าไม่นับกระท่อมหรือเต็นท์ที่เขานอนตอนไปออกค่ายอาสาสมัยเป็นวัยรุ่น
ชายหนุ่มพลิกศีรษะไปทางซ้าย เห็นแสงสว่างจ้าลอดผ่านม่านโปร่งสีขาว เห็นโต๊ะทำงานเล็กๆ สีขาวมีคอมพิวเตอร์แล็ปทอปวางอยู่ กระบอกใส่ปากกาที่มีอุปกรณ์เครื่องเขียนอยู่ไม่กี่ชิ้นและกระถางของต้นกระบองเพชรเล็กๆ วางคู่กัน ถัดจากนั้นจึงเห็นชั้นหนังสือไม้ที่มีหนังสือหลากหลายประเภทเรียงรายอยู่ในชั้น แต่จากชื่อหนังสือส่วนใหญ่คือ
นวนิยายแนวสืบสวนสอบสวนกับวรรณกรรมเยาวชนชื่อดัง ฟลินน์ผงกศีรษะข
