หนึ่งเดือนต่อมา...
มาริสานอนถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ เมื่อคนที่นอนข้างๆ กายเธอตอนนี้ไม่ยอมปล่อยตัวเธอไปเสียที ทั้งๆ ที่เธอรู้ทันนะว่าเขาน่ะตื่นแล้ว!
หญิงสาวตัดสินใจจะลุกขึ้นเมื่อเหลือบตามองนาฬิกาหัวเตียงแล้วเห็นว่านี่เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว และถ้าเธอไม่ลุกตอนนี้แดดในยามเช้าก็จะแรงเกินไปจนเธอออกไปวิ่งไม่ได้!
“คุณ ตื่นได้แล้ว”
หญิงสาวตัดสินใจเขย่าแขนคนที่แกล้งนอนหลับแล้วเล่นก่ายแขนขารัดตัวเธอราวกับกำลังกอดตุ๊กตาหมี แต่เธอไม่ใช่ตุ๊กตาหมี และ
ฟลินน์ เบรดฟอร์ดก็โตเกินกว่าจะนอนกอดตุ๊กตาแล้ว!
“ขออีกห้านาทีได้ไหม”
คนตัวโตกว่าบ่นเสียงอู้อี้ แล้วซุกหน้าลงกับศีรษะของเธอพร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแน่นเพิ่มมากขึ้น
มาริสากลอกตา เอื้อมมือไปตีสะโพกสอบเพรียวของอีกฝ่ายรัวๆ แล้วตอบเสียงแข็ง “ไม่ได้”
ฟลินน์ร้องเสียงต่ำในลำคอเป็นการประท้วง
“แต่นี่วันหยุดนะ”
คนเรามีวันหยุดเอาไว้เพื่อพักผ่อน นอนตื่นสายไ
